July 9, 2014

నాన్నకో ఈ మెయిల్

                                  -- కథ , ఇలస్ట్రేషన్  by వారణాసి నాగలక్ష్మి 



    నాన్నా ! మీరు ఇండియా కి తిరిగి వెళ్ళినప్పట్నుంచీ మా ఇల్లంతా బోసిపోయింది. 

    నేనైతే ఎంతగా మిమ్మల్ని మిస్ అవుతున్నానో మాటల్లో చెప్పలేను. మరీ చిన్నప్పుడంతా ఏమోగాని  స్కూలు రోజులనించి, పెళ్లి అయి  సునీల్ తో ఇక్కడికి వచ్చేదాకా, నాకు నువ్వు చేసిన గారాబం, పంచిన అనురాగం అనుక్షణం గుర్తొస్తూనే ఉన్నాయి. చిన్ని పాపాయి పురిటి సమయం లో అమ్మ కన్నా ఎక్కువగా నువ్వు  చూపించిన ఆప్యాయత, చిన్న చిన్న విషయాలలో కూడా నువ్వు కనపరచిన ప్రత్యేకమైన శ్రద్ధ గుర్తొచ్చి కళ్ళ నీళ్ళు తిరుగుతున్నాయి. 

   అమ్మ ఆసుపత్రిలో నాదగ్గరుండిపోతే నువ్వు పెద్ద పాపని చూసుకుంటూ, ఇంటి నించీ బాలెంత పత్యం వండి పంపడం తలచుకుంటే గొంతు లో ఏదో అడ్డుపడ్డట్టై మాట రాదు!  సునీల్ అమ్మనీ, నన్నూ, పసి పాపాయినీ  ఆసుపత్రి నుంచి ఇంటికి తీసుకొచ్చేసరికి, ఎదురొచ్చిన నిన్నునేనెప్పటికీ మర్చిపోలేను. ఇల్లంతా శుభ్రంగా సర్ది, పళ్ళెంలో ఎర్రనీళ్ళతో సహా ఎదురొచ్చి, నాకు దిష్టి తీసిన నువ్వు, దగ్గరుండి పురుడు పోసిన  అమ్మలాగే అనిపించావు . 'ఇలాంటివన్నీ నీకెలా తెలిశాయి నాన్నా?' అనడిగినపుడు  'మనసుంటే మార్గం ఉంటుంది రా తల్లీ' అంటూ నవ్వుతున్న నీ  మొహం వెయ్యికాండిళ్ళ  బల్బులా వెలిగిపోయింది! ఇవన్నీ మరీ మరీ గుర్తొచ్చి, రోజూ ఫోనులో మాట్లాడుతూనే  ఉన్నాకూడా, ఇవాళ నీకో  ఉత్తరాన్ని, ఈ మెయిల్లోనే  అనుకో, మళ్ళీ మళ్ళీ  చదువుకుందుకు వీలుగా రాయాలనిపించింది ! 

    మీరిద్దరూ వెళ్ళిపోయాక, ఒక్కసారిగా ఒంటరితనం చుట్టేసినట్టయింది నాన్నా! సోనూ ని చూసుకుంటూ, చిట్టి పాపాయి పనులు చక్కబెట్టుకుంటూ, ముద్దొచ్చినపుడల్లా  ఇద్దరికీ ఫోటోలు తీస్తూ, ఇంటి పనులు పూర్తి  చేసేప్పటికి ఒకటే అలసట అనిపిస్తోంది. మామ్మా, తాతగార్ల సేవలు చేస్తూ, నీ కన్నీ అమరుస్తూ, ఇంతకన్నా ఎక్కువ పనులు సమర్ధించుకుంటూ,  మమ్మల్నిద్దరినీ  అమ్మ ఎలా పెంచిందో అనిపిస్తోంది. 

    నిన్న మనం మాట్లాడుకున్నపుడు  చెప్పాను కదా...  మూడురోజుల క్రితం సునీల్ అట్లాంటా వెళ్ళాడు, వారం రోజుల పని మీద. ఇంటి పనులన్నీ అయాక, పిల్లలు నిద్రపోతున్న వేళ, ఎన్నో జ్ఞాపకాలు నా మనస్సులో సినిమా రీళ్ల లా తిరిగి పోయాయి. సునీల్ తో నా పెళ్ళికి ముందు జరిగిన నాలుగైదు పెళ్లి చూపులూ, అబ్బాయి తరఫు వాళ్ళు నేను నచ్చలేదన్నపుడు నువ్వు ఆగ్రహంతో మండి పడి పోవడం, వాళ్ళు నచ్చిందన్నపుడు   ఒకటికి పది సార్లు వాళ్ళ వివరాలు సేకరించి, ఏవో  వంకలెన్ని, ఆ  సంబంధం వదిలేయడం....  'ఇలాగైతే ఎలాగండీ ఆడపిల్ల పెళ్లి చేసేదీ' అని అమ్మ దిగులు పడుతుంటే, 'దీనికి తాతలాంటి సంబంధం తెస్తానే నా బంగారుతల్లికి' అంటూ అమ్మ భయాలు అర్ధరహితమంటూ కొట్టిపారేయడం  ... అన్నీ  గుర్తొచ్చాయి. 

   నీకు నచ్చచెప్పలేక అమ్మ నెత్తి కొట్టుకుని, అమ్మమ్మతోనూ, పిన్ని తోనూ ' ఇలా అయితే చిన్నదాని పెళ్లి అయినట్టే' అంటూ  మొత్తుకోవడం తలచుకుంటే నవ్వొచ్చింది. చివరికి  సునీల్ సంబంధం  నచ్చాక కూడా అదే పనిగా  వాళ్ళ కుటుంబం గురించి, అతని గురించి వాకబు చేస్తుంటే ' నీకింత ప్రేమ ఏమిటా నామీద' అని ఆశ్చర్యం వేసింది. మా నాన్న 'లాఖోంమే ఏక్ ' అని గర్వం కలిగింది.  

   ఏనాటి నుంచి పొదుపు చేశారో ఏమో.. ఏ లోటూ  లేకుండా, అందరూ మెచ్చేలా పెళ్లి చేసి, నన్ను అత్తవారింటికి పంపుతూ అమ్మ కన్నా ఎక్కువగా ఏడ్చిన నిన్నుచూస్తే  అడుగు ముందుకు పడలేదు నాన్నా  ! 

   ఆలోచనల్లో ఇంకా వెనక్కి వెళితే  నా ఎమ్మెస్ చదువు నాటి జ్ఞాపకాలు. మాస్టర్స్ కోసం నేను కాలిఫోర్నియా  వచ్చేటపుడు ఒక్కసారిగా మీద పడ్డ పనులన్నిటికీ వేసవి ఎండల్లో నా వెంట నువ్వు రావడం ఎలా మర్చిపోతాను ? గ్రాడ్యుయేషన్  సెర్మనీ పూర్తి చేసుకుని  వెనక్కి వచ్చినపుడు ఎయిర్పోర్ట్ లో అమ్మ కన్నా ముందు పరుగెత్తుకొచ్చి, నన్ను హత్తుకున్న నువ్వు ఉద్వేగంతో వణకడం ఇప్పటికీ జ్ఞాపకమే. ఆఫీసు నించీ నాకోసమే రోజూ తొందరగా ఇంటికోచ్చేస్తూ నేను మీతో ఉన్న ఆ ఏడాది లో నన్నొక ప్రత్యేక వ్యక్తిగా ట్రీట్ చేయడం గుర్తొస్తే మళ్ళీ జన్మలో కూడా నీకే కూతుర్నై పుట్టాలనిపిస్తుంది నాన్నా ! 

   జ్ఞాపకాల్లో అంతకన్నా వెనక్కి వెళ్తే...  కాలేజీ నించి ప్రాజెక్టుల బరువులు భుజాన వేసుకుని వేళ్ళాడుతూ, ఆలస్యంగా, నీరసంగా ఇల్లు చేరినపుడు  'కాళ్ళూ చేతులూ కడుక్కురామ్మా' అంటూ అమ్మ ఒకవైపు తరుముతున్నా, 'నువ్వుండు...  పిల్ల అలిసిపోయి వచ్చిందనే ఆలోచనైనా లేదు ?' అంటూ అమ్మని కసురుకుని, చల్లని జ్యూసో, వేడి హార్లిక్సో కలిపి తెచ్చి, నోటికందిస్తూ నువ్వు  చేసిన గారాబం మరిచిపోలేను నాన్నా.  పరీక్షల్లో  రాత్రి తెల్లవార్లూ  చదువుకుంటుంటే, అమ్మతో పాటుగా నువ్వూ  అటొచ్చీ ఇటొచ్చీ నా కోసం తాపత్రయ పడ్డ రోజులు ఫోటో ఫ్రేమ్ కట్టినట్టు నా మనసులో నిలిచి పోయాయి. అంతకంటే ముందు...  ఇంటర్మీడియెట్ చదివే రోజుల్లో, నాకోసం నువ్వు కూడా నాలుగింటికే లేచి నన్ను కోచింగ్ క్లాసులో దింపి, మళ్ళీ క్లాసు పూర్తయ్యే లోపే వచ్చేసి, బయట వెయిట్ చేస్తూ నిలబడే వాడివి కదా. నాకైనా, అక్కకైనా నువ్వు అందించిన ఆసరా 'ఇంత', 'అంత'  అంటూ మాటల్లో వ్యక్తపరచడం సాధ్యమా ! మార్కులు తక్కువైతే చివాట్లు పెట్టి, మళ్ళీ ఏ  అఘాయిత్యం చేసుకుంటామో అని వణికిపోయే నిన్ను కొన్నిసార్లు మోసం చేసి, దొంగతనంగా మేం సినిమాలకి చెక్కేసిన సంగతి నీ కిప్పటికీ తెలీదు కదా ! 

   ఎంసెట్ , బిట్ శాట్ , ఏ ఐ ట్రిపులీ ఇంకా ఏవేవో పరీక్షల గందరగోళాల్లో మాకు మతిపోకుండా  కంటికి రెప్పలా కాపాడింది నువ్వేగా నాన్నా ! మా రాంకులు చుక్కల్లోకి పోతుంటే, ఆశల నక్షత్రాలు మినుకు మినుకు మనకుండా,  దోసిలి పట్టి ఆరని జ్యోతుల్లా వాటిని వెలిగించింది నువ్వేగా ! చివరికి కౌన్సిలింగ్ సమయం  దగ్గర పడుతుంటే, ఎంత ముఖ్యమైన పనులున్నా ఆఫీసుకి సెలవు పెట్టి, సిటీ చుట్టుపక్కల ఉన్న కాలేజీలన్నీ తిరిగి తిరిగి, మంచీ చెడూ విచారించి, ఆ తతంగమంతా పూర్తై  మంచి చోట బీటెక్ లో చేరేదాకా ఎక్కడా రాజీ పడని నువ్వు, నా భవిష్యత్తుకి వేసిన బంగారు బాట ఫలితమేగా ఇవాల్టి నా వర్తమానం ? ఇంకా వెనక్కి వెళితే, హై స్కూల్లో ఆట పాటల్లో బహుమతులు గెలిచి, ఇంటికి  పట్టుకొచ్చినపుడల్లా నింగినంటే కెరటంలా ఉప్పొంగిపోయి, ఆ బహుమతుల కోసం ఒక షోకేస్ చేయించిన నువ్వు మాకిచ్చిన ప్రోత్సాహం ఎంతో ఎలా చెప్పను ?

   అలాంటి, ఆకాశ విహారం లాంటి జీవితం నించి ఒక్కసారిగా నేల మీదికి పడ్డాక అప్పటి మధుర  స్మృతులు తలుచుకుంటే కలిగే నోస్టాల్జియాని మాటల్లో పెట్టడం అంటే మాటలు కాదులే ! నేల మీద పడడం ఏమిటీ అని ఆశ్చర్య పోతున్నావా ? పాపం సునీల్ ..  తనకి మళ్ళీ ఆడపిల్లే పుట్టిందిగా.   

   రెండోసారీ  ఆడపిల్లే పుట్టేసరికి  అతనెంత మాత్రం ఊహించనిది  జరిగిపోయింది. ఎంతో  ఆశాభంగం కలిగినా, ముందుతరం కన్నా ఈ విషయంలో మరికొంత విషయ పరిజ్ఞానం ఉన్నందువల్లో ఏమో,  బయటికి ఏమీ అనలేక మింగుకుని, ఎవరి మీదో తెలీని కోపాన్ని, అసహనాన్నీ, ఉండీ ఉడిగీ బయటికి కక్కుతున్న అతన్ని చూసినపుడల్లా నువ్వు  గుర్తొచ్చి కళ్ళ నీళ్ళు తిరుగుతున్నాయి. మీరు వెళ్ళినప్పటి నించీ మొహం మాడ్చుకుని తిరుగుతూ, వీలయినంతమటుకు నన్ను తప్పించుకు తిరుగుతుంటే, నిలదీసి అడగకుండా ఉండలేకపోయా నాన్నా. 

    'ఇద్దరు పిల్లలున్నపుడు ఒకపాపా, ఒక బాబూ కావాలని కోరుకోవడం తప్పా? ' అన్నాడు ! అతని మూర్ఖత్వానికి విస్తుపోయినా తేరుకుని ' సైన్స్ ఇంతగా తెలిసీ నన్ను తప్పు పడుతున్నావా ? పుట్టబోయే బిడ్డ జెండర్ నా చేతులో ఉందా? '  అన్నాను. ఉందిట ! మగ పిల్లాడు కావాలనుకున్నపుడు ఎక్స్ , వై క్రోమోజోములలో వై క్రొమొజొమ్ ని ఎన్నుకోవలసింది స్త్రీ యేట ! LOL ... 

   తొమ్మిది నెల్లూ మోసి నరకయాతన పడి, ఒక అద్భుత ఆవిష్కరణలో పాలుపంచుకున్న నన్నూ, ఆ అద్భుతాన్నీ కూడా అవమానిస్తున్న అతన్ని, ఏ గుర్తులూ  వదలకుండా జాగ్రత్త పడుతూ  కించ పరుస్తున్న అతన్ని ఏమనగలను ? 

    ఇలా రాసి నిన్ను బాధ పెడుతున్నానేమో...ఇన్నేళ్ళ నీ శ్రమ ఫలితంగా ఈ స్థితికి చేరిన నీ గారాల పట్టి, మనసునిండా  లోతైన ముళ్ళు గుచ్చుకుని విలవిల లాడుతుంటే నీకు కలిగే బాధని ఊహించగలను. కానీ నీతో పంచుకోకుండా ఉండలేక పోతున్నా నాన్నా.. ఎందుకంటే నాకు ఏడెనిమిదేళ్లు  వచ్చినప్పటినుంచీ, నా ప్రతి విజయం లోనూ నువ్వు  తోడున్నావు. నా అపజయాల్లో ఆలంబన ఇచ్చి విజయం వైపు నడిపించావు. అందుకే నా మనసుకింత దగ్గరైన నీకు ఈ విషయం చెప్పకుండా ఉండడం నా వల్ల  కావడం లేదు . 

    ఇదంతా చదివి బాధ పడకు నాన్నా! ఇది కొత్తా కాదు వింతా కాదు ! 

    పాతే ... రోతే !

    సునీల్ రేపటి తండ్రి. ఇవాళతను ఒట్టి మగవాడు. సగటు మగవాడు. ఇవాల్టి పసి నవ్వులు అతన్ని కదల్చక పోయినా, రేపు అమ్మా నాన్నలకి గర్వకారణమయ్యేలా నా పిల్లలు ఎదిగినపుడు 'వీళ్ళు నా పిల్లలు' అని ఆతను గర్వంగా చెప్పుకుంటాడు. నువ్వు ఇప్పటి పరిస్థితి తల్చుకుని మనసు కష్టపెట్టుకోవద్దు. అయితే అప్పటి వరకూ నేననుభవించే వేదన, చేయాల్సిన ఒంటరి ప్రయాణం తప్పవు. ఇలా అంటుంటే నా మనసే 'ఎందుకు తప్పవు ? ' అనడుగుతోంది. ఏం  చెప్పను నాన్నా, ఇద్దరు పసి పిల్లలతో బయట ఒంటరిగా జీవించడం అంత  తేలిక కాదుగా. వెంటనే కాకపోయినా కొన్నేళ్ళ తర్వాతైనా అతనూ నీలాగా మారతాడని నాకు నమ్మకం.

   నాన్నా! నువ్వు మర్చిపోయావేమో ... మా ఇద్దరినీ బంగారు తల్లులు అని గర్వంగా చెప్పుకునే నువ్వే నేను  పుట్టినపుడు 'ఇద్దరూ ఆడముండల్నే కన్న'దని అమ్మని , పురిట్లో పునర్జన్మ ఎత్తిన బాలెంతని, చీదరించుకుని, రెండేళ్ళు కూడా లేని అక్కని విదిలించుకుని వెళ్ళిపోయావని అమ్మమ్మ చెప్పింది. అప్పుడు తాతా, అమ్మమ్మా రాజు బావ పెళ్ళికొచ్చి, మనింట్లో ఉన్నారు. టెన్నిస్ టోర్నమెంట్ లో వెండి కప్పులు గెలిచామని  లోకల్ వార్తా పత్రికలో వస్తే 'నా కూతుళ్ళు' అంటూ నువ్వు గర్వంగా చెప్పుకుంటుంటే, ఉండబట్టలేని  అమ్మమ్మ వంటింట్లో అమ్మ దగ్గర నోరుజారింది. మూతి తిప్పుతూ 'అబ్బో కాకేం ? లక్ష్మీ సరస్వతుల్లా ఇద్దరు పాపాయిలు పుడితే 'ఇద్దరూ ఆడముండలే' అని చీదరించుకుని, నా వరాల తల్లిని ఈటెల్లాంటి మాటలతో గాయ పరిచి వెళ్ళిపోయింది ఈ  మహానుభావుడు కాదూ? ' అమ్మ దగ్గర చేతులు తిప్పుతూ మెల్లిగానే అన్నా నాకు వినిపించి, విలవిల్లాడిపోయాను. అది అబద్ధం అని లోలోపలే గింజు కున్నాను. అక్కకి చెప్పుకుని ఏడ్చుకున్నాను. ఎన్ని రాత్రులో ఎవరినీ అడగలేక దెబ్బతిన్న పిట్టల్లా  గిలగిల లాడి పోయాం. 
చుట్టాల్లో వాళ్ళనీ, వీళ్ళనీ ఇరుకున పెట్టి కూపీ లాగి, నిజాలు తెలుసుకుని, కొన్నాళ్ళు మూగవాళ్లమయ్యాం ఇద్దరం. అయినా అప్పటికి మాకు లోకజ్ఞానం లేక గానీ, మమ్మల్ని ఆకాశానికెత్తే నువ్వే అమ్మని ఎంత చులకనగా చూసేవాడివో నాకు గుర్తుంది. 

    ఎందుకు నాన్నా అలా ఉండేవాడివి? ఎప్పుడూ కాకపోయినా అప్పుడప్పుడైనా అమ్మ కోరికలేమిటో  తెలుసుకుందుకు, ఆవిడ అభిప్రాయాలకి కొంచెమైనా విలువిచ్చేందుకు ప్రయత్నించని నువ్వు, నీ కూతుళ్ళ వైవాహిక జీవితం  అద్భుతంగా, స్వర్గ సమానంగా ఉంటుందని ఎలా ఆశిస్తావు?  అత్తా ఒకింటి కోడలే అంటారుగాని తండ్రీ ఒకామెకు భర్తే  అనరేం ? భార్యని చులకనగా, యంత్రంలా చూసి, తనకే అంకితమైన పువ్వులాంటి కోమల హృదయాన్ని గాయపరచడం ద్వారా ఎక్కడెక్కడో కలిగిన  అసంతృప్తుల తాలూకు అసహనాన్నితీర్చుకుంటూ...  ఎందుకు నాన్నా మగవాళ్లి లా ఉంటారు ? 

    మూడు రోజులై ఊరెళ్లిన సునీల్ ఇప్పటిదాకా ఫోనైనా చెయ్యలేదు. పసిపిల్లలిద్దరితో ఎలా మానేజ్ చేస్తున్నానో అనే ఆలొచనైనా లేకుండా, 'తీరికలేని పని' వంక పెట్టుకుని, నన్ను పూర్తిగా ఇగ్నోర్ చేయడం ద్వారా కసి తీర్చుకుంటున్నాడు. మంచి ఉద్యోగంలో ఉన్నదాన్ని, పిల్లలు పెద్దవాళ్ల యే దాకా ఎవరో ఒకరం చూసుకోవాలికదా  అని మానిపించేసి , ఇంటికే అంకితమైపోయిన నాకు కొంచెమైనా రిలీఫ్ ఇవ్వకుండా, స్పష్టమైన కారణం చెప్పకుండా కాల్లో ముల్లులా కనిపించకుండా నొప్పిస్తున్నాడు!

    ఇలా చెప్పానని బెంగ పడాల్సినదేం  లేదులే నాన్నా. గొడవపడి విడి పోవడమో, బజారుకెక్కి రచ్చ చేసుకోవడమో అవుతుందని భయపడకు. అలా ఏమీ జరగదు. తల్లిని గనక కడుపుతీపిని జయించలేను. ముద్దులొలికే పసిపాపలిద్దర్నీ ఒంటరిగానే పెంచుతాను. ఆతను తన పనిలో చురుగ్గా ముందుకు సాగిపోతూ, స్నేహితులతో డిన్నర్లూ, కాన్ఫరెన్స్ లూ, సినిమాలూ, బిజినెస్ ట్రిప్ లూ  ..ఇలా తన ఆటవిడుపులూ, కార్పోరేట్ నిచ్చెన మెట్లూ చూసుకుంటుంటే, తన ఆనందాలని బయట వెదుక్కుంటూ ఉంటే, నేను పిల్లలిద్దరూ మిడిల్ స్కూల్కి వచ్చేదాకా ఆపసోపాలు పడతాను. నా ఆశా భంగాలూ, ఒంటరి తనాలూ ఒకర్తేనే మానేజ్ చేసుకుంటూ, వివక్షని తట్టుకుంటూ, అర్థాంతరంగా ఆగిపోయిన కెరీర్ ని మెల్లిగా అప్పుడు పునర్నిర్మించుకోవడం మొదలెడతాను. 
    
     అప్పుడు ఆతను రంగం లోకి అడుగుపెడతాడు. అప్పటిదాకా ఊరినించీ వచ్చినపుడు పిల్లలకి కానుకలు తెస్తూ, ఎప్పుడేనా ఖాళీగా ఉండి  తోచనపుడు వాళ్ళతో ఆడుకుంటూ గడిపి, తండ్రి పోస్ట్ ని నిలబెట్టుకుంటూ వచ్చిన మనిషి అప్పుడు హఠాత్తుగా వాళ్ళ విలువ గుర్తిస్తాడు. నా కూతుళ్ళు అంటూ ముద్దు చేస్తాడు. ఒక్కసారిగా వాళ్ళ ప్రపంచం తానైపోయి, అమ్మని పక్కకి తోసేస్తాడు. అప్పుడపుడే జ్ఞానం వస్తున్న పసివాళ్లిద్దరి మానసాకాశంలో నిండు జాబిల్లిలా వెలిగిపోతాడు. 

    మంచిదే. కానీ నాన్నా, ఈ క్రమంలో నేను కోల్పోయే  జీవితం మాటేమిటి? నిండు యవ్వనంలో భర్త నించి పొందాలని ఆశించే ముద్దు ముచ్చట్ల మాటేమిటి? జీవిత భాగస్వామి, సహచరుడు, సుఖ దుఖాల్లో నాతోడుగా నడుస్తాడు అని  నమ్మి, ప్రేమించి, హృదయాన్ని అర్పించిన వ్యక్తి,  ఇంత అవకాశవాది అని తేలితే కలిగే  బాధ, తగిలే  దెబ్బ తట్టుకోవడం అంత తేలిక కాదుగదా. 

    అయినా  ఇవన్నీ నిన్ను అడుగుతున్నానేమిటా అని నాకే ఆశ్చర్యంగా ఉంది. అయోమయంగా కూడా ఉంది ..  నేను ఏం  చెప్పాలని ఈ లేఖ మొదలెట్టానో, రాస్తూ రాస్తూ ఎటు దారి మళ్లి పోయానో అర్ధం కావడం లేదు! మీ ఇద్దరి వైవాహిక జీవితానికి ఎక్స్ టెన్షన్ లా లేదూ నా జీవితం ? ఇలా రాస్తున్నానని నాకు నీ మీద ప్రేమ లేదనుకోవద్దు. ఈ ప్రపంచంలో నా కత్యంత ఇష్టమైన నువ్వు, నాకు అంతే ఇష్టమైన అమ్మతో ఎందుకలా ప్రవర్తించావు నాన్నా? నువ్వు  తర్వాత మారిపోయావు  ... మాకు పుట్టింట్లో మంచి జీవితం దొరికింది. కానీ అమ్మ తన యవ్వన కాలాన్ని గాయపడ్డ హృదయంతో గడిపింది కదా! ఇప్పుడు సునీల్ ఎలా ప్రవర్తించినా ఎప్పుడో, పదేళ్ళకో పదిహేనేళ్లకో మారతాడు. ఎందఱో అలా మారారు. గతం తలుచుకుని లాభమేముంది అని నేనూ అప్పటికి సర్దుకుపోతాను. 

    ఒకవేళ సర్దుకోలేక ఇప్పటి విషయాలు ప్రస్తావిస్తే, నన్ను కన్నవాళ్ళూ,  నేను కని  పెంచినవాళ్ళూ, రేపు అవసరమై కన్సల్ట్ చేయాల్సి వస్తే ఆ సైకియాట్రిస్టూ... అంతా అనక మానరు ...  బాధకలిగించే గతాన్నితలుచుకుని ఏం సాధిస్తావని ! అదంతా వదిలేసి ముందుకి సాగిపొమ్మని సలహా ఇస్తారు ! జీవితం విలువైనదనీ, గతాన్ని తవ్వుకుంటూ దుఃఖంలో గడపకూడదనీ మందలిస్తారు ! పదేళ్లో, పదిహేనేళ్లో పైకి చెప్పుకోలేని వేదన అనుభవించిన మనిషి, గతకాలపు సాలెగూడులో చిక్కుకుని, విలవిలలాడుతుంటే ఆత్మీయులే చిరాకు పడతారు . 

    మరి నేరానికి శిక్ష ఎరగని ఒక జాతి ఎలా మారుతుంది నాన్నా ? 

   నాన్నా, ఇది మామూలు ఉత్తరం అయితే ఇంత సమయం తీసుకుని రాసినా, కవర్లో పెట్టి, చిరునామా రాసి, పోస్ట్ చేసే లోపు నా మనసు మారిపోయేది. ఎందుకిలాంటి ఉత్తరం రాయడం అనిపించి చించి పారేసే అవకాశ లేకపోలేదు. ఇలా ఎందరో  ఇంతకు  ముందు రాసి ఉంటారు ... అవి ఏ  తండ్రికీ, అదే ఏ మగవాడికీ చేరక పోవడానికి కారణం అదే! కానీ ఇది ఈమెయిలు కదా!  నేనంత సేపు ఆగదలచుకోలేదు ! దీనికి నీ  దగ్గర జవాబు ఉండదని తెలిసి కూడా, నీ నించి  జవాబు కోరకుండానే, ఈ లేఖ మీది send బటన్ ని  ఇప్పుడే నొక్కేస్తున్నా ..  

                                                   ***
              ( మొదటి ప్రచురణ 'మాలిక ' జాల పత్రిక , జూలై 2014)


ప్రముఖుల స్పందన:

        చాలా బాగుంది కథ. హించని పద్ధతిలో సమస్యను ప్రవేశపెట్టారు. సాధారణంగా ప్రారంభించి అసాధారణంగా ముగించారు . సున్నితమైన మానవ సంబంధాల పట్ల మనుషులెంత బాధ్యతగా ఉండాలో చక్కగా చెప్పగలిగినందువల్ల ఇది మంచి కథ  అయింది. 
      - కాత్యాయని కేతవరపు
( ప్రముఖ విశ్లేషకురాలు , 'సాహిత్యాకాశం లో సగం' వంటి విమర్శనా గ్రంథాల రచయిత్రి , ప్రొఫెసర్, కాకతీయ యూనివర్సిటీ )

July 4, 2014

విముక్త

                                              విముక్త
                                                                                        కథ , ఇలస్ట్రేషన్  by వారణాసి నాగలక్ష్మి 


                   

                                                                             విముక్త

          "మామ్మగారూ! ఇంక నేను బతకడం వృధా అంటూ ఒక్కసారిగా ఆవిణ్ణి పట్టుకుని వల వలా ఏడ్చేశాను. ఆ క్షణంలో నాకు పరిసరాలన్నిటా  నా 'బంగా'రుకొండ, ముద్దుగా 'బంగా' అని మేమిద్దరం పిలుచుకునే మూడేళ్ళ బుజ్జిబాబు తప్ప ఇంకేమీ కనిపించడం మానేసింది. నేనేం చేస్తున్నానో అర్ధం కాని ఒక అయోమయం ... అనుక్షణం నా కొంగు పట్టుకుని తిరుగుతూ బూరెబుగ్గలతో ముద్దులోలికిపోయే బంగా కనిపించకుండా పోయి నాలుగ్గంటలు దాటిపోయింది. పుట్టి బుధ్ధెరిగిన నాటి నుంచి ఈ నాటి వరకు విన్న తప్పిపోయిన పిల్లల గాధలన్నీ బుర్రలో తిరగడం మొదలెట్టాయి.
          నా జీవితం, బంగా తప్పిపోక ముందూ, తప్పిపోయిన తర్వాతా అనేలా, రెండుగా విడిపోతున్నట్టని పించింది. వాడి కోసం వెతుకుతూ వెర్రిదానిలా పక్క వీధులన్నీ తిరిగాను. పక్కవాళ్ళు కూడా వేర్వేరు దిక్కులలో వెతికేందుకు వెళ్ళారు. ఆలస్యమవుతున్న కొద్దీ ఆశ సన్నగిల్లిపోతోంది, ఆందోళన పెరిగిపోతోంది.
ఇంక ఎప్పటికీ నా బంగారు తండ్రినింక చూడలేనేమో, వాడి బూరె బుగ్గల్నిముద్దాడ లేనేమో, పుత్ర పరిష్వంగ సుఖాన్నిక అనుభూతించలేనేమో, ఇక జీవితాంతం  పంచ ప్రాణాలూ పోగొట్టుకుని కూడా బతికే ఉన్నశవంలా బతుకీడవడమేనేమో!
    బంగా మీద కేంద్రీకరించబడ్డ నా జీవిత శేషభాగం వాడు లేకుండా ఎలా గడుస్తుందో కళ్ళముందు కనిపిస్తూ, ఆ వేదన ఒక మహాగ్ని లాగా నన్ను కాల్చేస్తుంటే సరిగా ఊపిరి పీల్చలేని స్థితికి వచ్చాను. రాజీవ్  కాంపులో ఉండడంతో మా అపార్ట్ మెంట్ కాపలాదారుని వెంట తీసుకుని వెళ్లి, పోలీస్ రిపోర్ట్ ఇచ్చి, సమస్తం కోల్పోయిన దానిలా వెనక్కొచ్చిన నాకు వీధి గుమ్మంలో అరుగు మీద కూర్చుని ఆందోళనగా ఎదురుచూస్తున్న  మామ్మగారు  కనిపించారు. వాళ్ళ గేటూ, మా అపార్ట్ మెంట్ కాంప్లెక్స్ గేటూ పక్కపక్కనే .
          ఆవిణ్ణి చూడగానే నా లోపలి దుఖమంతా సునామీలా నన్ను కుదిపేస్తూ బయటికి ప్రవహించింది. గేటు తెరిచి ఒక్కంగలో ఆవిడ ముందు నేల మీద కూలబడి, ఆవిడ నడుం చుట్టూ  చేతులేసి, ఒడిలో తలపెట్టి పొగిలి పొగిలి  ఏడ్చాను.
"మాటలు కూడా సరిగా రాని పసివెధవ మామ్మగారూ! టైముకి అన్నం కలిపి పెడితే అటూ  ఇటూ పరుగులు పెడుతూ, మూతి తిప్పేస్తూ, తను తినడం కూడా అమ్మకి ఫేవర్ అన్నట్టు బ్రహ్మ ప్రయత్నం మీద రెండు ముద్దలు తినే చంటి ముండ, ఆకలేస్తే నసపెట్టి ఏడవడమే గాని ఇది కావాలీ అని అడగడం కూడా తెలీని పసి వాడు, నాలుగ్గంటలైంది ఇప్పటికి, కనపడకుండా పోయి ... ఆకలికి అల్లల్లాడి పోతూ ఉంటాడు మామ్మగారూ, అమ్మ కనపడక పొతే బెంగటిల్లి పోతాడు ... నేను రోజూ పూజించే దేవుడు నాకింత గర్భ శోకం పెడతాడని కల్లో కూడా అనుకోలేదు.. వాడినేం చేద్దామని పట్టుకు పోయారో  మామ్మగారూ .. తనని తాను కాపాడుకోవడం తెలీని చంటి వాడు, బయటి లోకంలో ఎన్ని దుర్మార్గాలున్నాయో ఊహకూడా లేని పసి వెధవ ... నాకింక ఎలా దొరుకుతాడు .. మా ఆయనకి  నామొహం ఎలా చూపించను? వాణ్ని తీసుకెళ్ళి బిచ్చమెత్తుకుందా మనుకున్నారో, కళ్ళూ కాళ్ళూ ... " మాట పైకి రాక పెద్ద పెట్టున బావురుమంటుంటే మామ్మగారు నా  మొహం పైకెత్తి " అపశకునం మాటలు మాట్టాడకు తల్లీ .. నా మాట నమ్ము.  పిల్లాడు క్షేమంగా వస్తాడు" అన్నారు.
           వెర్రిగా ఆమె మొహం చూస్తూ "వస్తాడా ? నా బంగా క్షేమంగా వచ్చేస్తాడా?" అన్నాను కడుపు లోంచి దుఃఖ కెరటాలు ఎగసిపడుతుంటే.
          "వస్తాడమ్మా మా రాజా రాలేదూ? అలాగే వస్తాడు" అన్నారు. రాజా అంటే మామ్మగారబ్బాయి డాక్టర్ రాజారావు గారు.
          "వాడపుడు మూడేళ్ళ పిల్లాడమ్మా. మా ఆడబడుచు ఏలూరు నించి వచ్చింది. ఎగ్జిబిషన్ చూడాలనుందంటే వెళ్లాం. అప్పట్లో వీఐపీ సూట్కేసులు కొత్తగా వస్తున్నాయి. అలాంటిది కావాలనుకుంది. బేరం చేసినంతసేపూ వాణ్ని చేత్తో పట్టుకునే ఉన్నాను ...  కొనేటపుడు  రెండు నిమిషాలు పిల్లాడి చెయ్యి వదిలానంతే. ఆ రెణ్ణిమిషాల్లోనే నా  కొంగు పట్టుకుని ఉన్న పిల్లాడు కాస్తా ఎటువైపు  వెళ్లి పోయాడో. మా ఆడబడుచుని అక్కడే నిలబడమని చెప్పి, ఆ జన సముద్రంలో ఒకటే వెతుకులాడాను. పదినిముషాలు పది యుగాల్లా గడిచాయి తల్లీ.. ఆ రోజుల్లో ఎగ్జిబిషన్ లో ఇల్లా పిల్లలు తప్పిపోవడం మామూలే. ఇక వాడు  ఎప్పటికీ దొరకడేమో అనే భయంతో, అమ్మ లేని పిల్లాడి బతుకు ఎలా నడుస్తుందో అని విలవిల్లాడిపోయాను ఆ కొంచెం సేపట్లోనే. అనుక్షణం కదిలిపోయే జనసమ్మర్దంలో ఏ  వైపు వెళ్లినా మిగిలిన అన్ని దిక్కులూ వదిలేసినట్టేగా .. అదృష్టం కొద్దీ మా ఇలవేల్పు నాయందుండి, ఆ పక్కనే కొంచెం దూరంలో బెలూన్ల షాపు దగ్గర పిల్లల మధ్య నిలబడి ఉన్నాడు, వెర్రి మొహం వేసుకుని. అప్పుడే కొంచెం అనుమానం వచ్చిందేమో అమ్మ కనపడడం లేదేమిటా అని, ఇంతట్లోకే మేం వాణ్ని చూడ్డం  జరిగింది"
          మామ్మగారి మాటలు సగం సగమే నాకు బుర్రకెక్కుతున్నాయి. వాళ్ళబ్బాయి ఆవిడకి దొరికారు గాని నా కొడుకు నాకు దొరుకుతాడని నమ్మకమేమిటి? పావుగంటసేపు నేను కనిపించకపోతే బెంగ పెట్టేసుకునే చంటి వాడు ఇంతసేపు నేలేకుండా ఎంత కక్కటిల్లిపోతున్నాడో .. ఎలాంటి షాక్ కి గురయ్యాడో? నా తల వేడెక్కిపోయింది .
          ఇంతలో నా  వెనక రిక్షా బెల్లు గణ గణా మోగింది. ఒక్కుదుటున లేచి గేటు వైపు తిరిగాను .. గేటు ముందాగిన రిక్షాలోంచి నా వైపు చూపిస్తూ 'అమ్మ అమ్మ' అంటున్న బంగా! నాకు వెర్రి ఆనందంతో ఒళ్ళు తెలియలేదు. నాలుగంగల్లో గేటు దాటి రిక్షా దగరకెళ్లాను .. ఏడ్చేడ్చి వడిలిపోయిన బంగా నీరసంగా నావైపు చేతులు చాచాడు. వెంటనే వాణ్ని లాక్కోకపోతే మాయమైపోతాడేమో అన్నట్టు అమాంతం వాణ్ని ఎత్తుకుని హత్తుకున్నాను. వాడు నన్ను కరుచుకుపోయాడు.
వర్షిస్తున్న కళ్ళతో వాడి  పక్కనే కూర్చున్న ముసలాయనని చూశాను ... 'ఏమిటమ్మా మాటలు కూడా సరిగా రాని  పసివాడిని అలా వదిలేస్తారా? ' అంటూ ఏదో అడుగుతున్నారాయన. అమాంతంగా, ఎడం భుజం మీదున్న బంగాతో సహా రిక్షా లోకి వంగిపోయి, ఆయన పాదాలు కుడిచేత్తో తాకి, నెత్తికి రాసుకున్నా. ఆ క్షణంలో నా కృతజ్ఞతని అంతకన్నా ఎలా చెప్పాలో తెలియలేదు.
          వెనక నించి ఎక్కడ దొరికాడు బాబూ ? దేవుడే  పంపినట్టు వచ్చారు మా పిల్లాణ్ణి  మా కప్పగించడానికి! లోపలికి  రండి అన్నారు మామ్మగారు .
          "లేదమ్మా..నే వెళ్ళాలి. ఇంటి దగ్గర మా ఆవిడ ఒక్కత్తే ఉంది. ఎదురుచూస్తూ ఉంటుంది నా కోసం" అన్నారు. 
          "బాబాయి గారు ఒక్క నిముషం .. రిక్షా కైనా డబ్బులివ్వనివ్వండి అన్నాను కంగారుగా.
          "మరి ఇంతసేపు తిరిగాను నాకేమీ ఇవ్వవా తల్లీ ? " కళ్ళు చికిలిస్తూ అన్నారు పరిహాసంగా . 
          నేనేమనాలో తెలీక ఇబ్బందిగా చూసాను.
          ఆయన నవ్వి "తల్లి దగ్గరికి పిల్లాడిని చేర్చిన ఆనందాన్ని మించింది ఏముందమ్మా ... కానీ జాగ్రత్త తల్లీ .. నీ ఆదుర్దాలో పిల్లాడెక్కడ  దొరికాడో కూడా కనుక్కున్నావు కాదు... పక్క వీధిలో కమ్యూనిటీ హాల్లో బ్రైట్  స్కూలు వార్షికోత్సవం జరుగుతోంది. పిల్లలకి పోటీలు జరుగుతున్నాయి. మా మనవడు కూడా ఉన్నాడని నేనూ మా ఆవిడా వెళ్లాం. ఈ రిక్షా అబ్బాయి మా అవుటుహౌసు లోనే ఉంటాడులే.. ఎక్కడికెళ్లాలన్నా ఇతని రిక్షా లోనే వెళ్తూంటాం. ఉత్సవం అయిపోయి అంతా  వెళ్ళిపోయారు. మా అమ్మాయీ వాళ్ళని పంపించి, నేనూ మా ఆవిడా కూడా  వెళ్లబోతుంటే వీడు ఏడుస్తూ కనిపించాడు.
ఈ పసివాడు ఎవరి తాలూకు  అని  అక్కడున్న వాళ్ళెవరినడిగినా తెలీదన్నారు. 'ఇల్లెక్కడ నాన్నా' అనడిగితే చెయ్యి చూపించాడుగాని ఏమీ గుర్తులు చెప్పలేకపోయాడు. రిక్షాలో ఎక్కించుకుని, వాడు అటూ ఇటూ చేతులు చూపిస్తుంటే  తిరుగుతూ వస్తున్నాం. చివరికి చాకోలేట్లూ, బిక్కీలూ ఎక్కడ కొనుక్కుంటావు' అంటే ' సీరామా లో కొంతుంది అమ్మ' అన్నాడు” చిన్నపిల్లాడిలా అభినయిస్తూ చెప్పి, “అయితే  దగ్గరలోనే ఉంటారని నమ్మకం కలిగి, మా ఆవిడని ముందు ఇంట్లో దింపి 'శ్రీ రామా' షాపు కి తీసుకొచ్చా. అక్కడి నుంచి చక్కగా చూపించాడు ఇల్లు!"  నవ్వుతూ చెప్పేసి, "ఇంక నే వెళ్తానమ్మా, పిల్లాడు జాగర్త!" అన్నారు తర్జని చూపిస్తూ .
          "బాబాయి గారూ! కొంచెం మజ్జిగ తీసుకోండి" ప్రాధేయ పడుతూ అడిగాను .
          "ఇల్లు తెలిసిందిగా మళ్ళీ వస్తాలేమ్మా, ముందు పిల్లాడిని కళ్ళారా చూసుకో! వాడికేదైనా తినిపించు, స్కూలు ఫంక్షన్ కదా వాళ్ళేవో బిస్కెట్లూ, చాకోలేట్లూ పెట్టారనుకో .... జాగ్రత్త తల్లీ .. పిల్లాడు  జాగ్రత్త! నువ్వు పోనీవోయ్ " అన్నారు. 
రిక్షా కదిలిపోయింది. మనసు కృతజ్ఞతతో భారమయింది ఒక్క క్షణం. మరుక్షణం బంగాని గాఢంగా హత్తుకుని ముద్దుల్లో ముంచెత్తాను. 
          " ఏడ్చేడ్చి సోలిపోయాడమ్మా. వాడినేం మాట్లాడించకు. లోపలికి తీసుకెళ్ళి అన్నం తినిపించు" అన్నారు  మామ్మగారు.  అప్పుడేసింది వెర్రి ఆకలి.  పొద్దుటి నుంచి ఏమీ తినలేదని గుర్తొచ్చింది. 
          "సాయంత్రం కనిపిస్తాలెండి మామ్మగారూ" అంటూ మా ఇంటికి వెళ్ళిపోయాను. 
          అలా నాకే అతుక్కు పోయిన పిల్లాడితో రోజంతా ఇల్లు కదలాలనిపించలేదు. తెల్లారి లేచేసరికి రాజీవ్ వచ్చేశారు. తనకి ఆవేళ, మర్నాడూ  సెలవు. వాడూ స్కూలుకి డుమ్మా. రోజంతా ఆయన వొళ్ళో వాడూ, భుజాలకి వేళ్ళాడుతూ నేనూ. జరిగిందంతా రాజీవ్ కి చెప్పాం ఎవరి భాషలో వాళ్ళం. మళ్ళీ ఇలా జరక్కుండా ఎలా ఉండాలో వాడికి జాగ్రత్తలు చెపుతూ, నాకు నేను చెప్పుకుంటూ, మూడో నాటికి మళ్ళీ మామూలు స్థితికి వచ్చాం. సోమ వారం నాడు వాడిని స్కూలులో దింపేసి, రాజీవ్ ఆఫీసుకి  వెళ్ళిపోయాడు. ఇద్దరూ వెళ్ళాక అస్తవ్యస్తంగా ఉన్న ఇంటిని సర్దుకుని బాల్కనీ లో కొచ్చేసరికి మామ్మ గారి ఒళ్ళో తలపెట్టుకుని ఏడవడం గుర్తొచ్చింది. ఇల్లు తాళం పెట్టి కిందకొచ్చి, వాళ్ళ గేటు తీసుకుని అలవాటైన చనువుతో  లోపలికెళ్ళాను.
          ముందు గది దాటి డైనింగ్ హాలు గుమ్మం దగ్గరకేళ్ళేసరికి ఒక్కసారిగా లోపల్నించి వినపడ్డ కటువైన మాటలు ఉలిక్కిపడేలా చేశాయి. లోపల రాజారావు గారు మామ్మగారితో మాట్లాడుతున్నారు. విషయమేమిటో అర్ధం కాలేదు గాని "బుద్ధిలేకపోతే సరి...  ఏళ్ళొచ్చాయి ఎందుకూ" విసురుగా అన్నమాట చెవిలో పడింది. ఇంతలో ఆయన ఫోను మోగింది .
          "డాక్టర్ రాజారావ్ హియర్" అంటూ ఆయన ఒక పక్కగా ఉన్న క్లినిక్ గదిలోకి వెళ్ళిపోయారు. ఇబ్బందిగా వెనక్కి అడుగేసిన నన్ను ఆయన చూడలేదు. ఎవరో పేషంట్ కాబోలు 'బయల్దేరుతున్నాననీ, పదిహేను నిముషాల్లో ఆసుపత్రి చేరుకుంటా'ననీ చెప్పి, "అమరావతి గారూ! తలుపేసుకోండి" అంటూ వంటావిడని పిలిచారు.
          తల్లికి ఒక్క మాట కూడా చెప్పకుండా ఆయన కారు స్టార్ట్ చేసి వెళ్ళిపోవడం చూస్తే చివుక్కుమనిపించింది. కారు వెళ్ళిన చప్పుడూ, గేటు మూసిన చప్పుడూ వినపడ్డాక నేను లోపలి వెళ్లాను.
          నిశ్శబ్దంగా లోపలికి అడుగేస్తుంటే మామ్మగారు కనిపించారు. డైనింగ్ టేబుల్ వెనకగా దేవుడి గది పక్కనున్న కుర్చీలో కూర్చున్న ఆవిడ  కిటికీ లోంచి బయట తోటలోకి  చూస్తున్నారు మౌనంగా. గంధం రంగు పాత పట్టుచీర, నుదుట గంధం బొట్టు, పూర్తిగా నెరిసిపోయి వేలి ముడిలో ఒదిగిపోయిన జుట్టు. విచారంగా ఉన్నా తేజస్సుతో వెలుగుతున్న ఆవిడ కళ్ళ నుంచి, ముడతలు పడ్డ చెంపల మీదుగా కారుతున్న కన్నీటి తడి, కిటికీ లోంచి లోపల పడుతున్న వెలుగులో మెరుస్తూ కనిపించింది.
 ఆ దృశ్యం నన్ను చకితురాలిని చేసింది. మృదు స్వభావీ, భయస్తురాలూ అయిన మామ్మగారు, రావుగారు ఎపుడేనా ఈసడించినట్టు  తీసి పారేస్తే ఆ బాధకి విలవిలలాడతారేగాని కంటి వెంట ఒక చుక్క నీరు రానీరు. మామూలుగా చిన్న బాధ కలిగినా కన్నీరు కార్చే ఆవిడ, కొడుకు మాటలకి మాత్రం ఎంత కష్టం కలిగినా కంట తడి పెట్టరు. తల్లి కంట నీరు తెప్పించిన కొడుక్కి మోక్షం లభించదుట! తల్లి క్షమించినా కూడా ఆ బిడ్డకి శాపం తగులుతుందిట! అది ఆవిడ గాఢ నమ్మకం! అందుకే ఎంత దుఖం వచ్చినా కన్నీరు కారకుండా ఆపుకుంటారు!
ఆవిడ ఈ విషయం చెప్పగానే 'కొడుకు మీద ఎంత ప్రేమ ఈవిడకి!' అని ఆశ్చర్యం కలిగింది. భార్య కోరిందని తల్లి గుండె కాయని తీసుకెడుతున్న కొడుకు, జారి పడితే, అతని చేతిలోని తల్లి గుండె 'నాయనా దెబ్బ తగిలిందా' అనడిగిన కథ గుర్తొచ్చింది. ఆవిడ మాటలు విన్నపుడు బంగా కూడా పెద్దయ్యాక ఇలాగే ఉంటాడా అని సందేహం, బెంగా కలిగాయి.
          ఇవాళ ఆవిడ తడి కళ్ళు చూడగానే, ఆ మాటలు గుర్తొచ్చాయి. నా గుండె తరుక్కు పోయింది.
          అలికిడి వినపడగానే  చటుక్కున కళ్ళు తుడుచుకుని, వివర్ణమైన మొహాన్ని చిరునవ్వుతో అలంకరిస్తూ "దామ్మా! జయా ! ఎలా ఉన్నారు తల్లీ ?" అన్నారు .
          "బావున్నాం మామ్మగారూ, తుఫాను వెలిసి పోయిందిగా?" నవ్వుతూ వెళ్లి ఆవిడ పక్కనే డైనింగ్ కుర్చీ మీద కూర్చున్నా.
          "అవును తల్లీ .. ఎంత గండం తప్పింది! ఏడీ చిన్ని కృష్ణుడు? బడికి పంపేశావా?" అన్నారు .
          "అవును మామ్మగారూ, పన్నెండింటికి వెళ్లి తీసుకు వస్తా" అన్నా.
          "ఇదుగో చూడూ, నిన్ననే అబ్బాయి పేషెంట్లెవరో తిరుపతి నించీ స్వామి అభిషేక జలం, ప్రసాదం తెచ్చారు. వాడి మీద చల్లి, మీరూ చల్లుకోండి.. ప్రసాదం తీసుకోండి. రక్ష!" అన్నారు, నా చేతిని తన రెండు చేతుల మధ్యా పట్టుకుంటూ.
          ఆ ప్రేమకి మనసు నిండిపోయి, కుర్చీ ఆవిడ దగ్గరగా జరుపుకున్నాను. ముడతలు పడి నరాలు పైకి తేలిన ఆవిడ చేతుల్ని పట్టుకుని "మామ్మగారూ! ఆవేళ  హడావుడిగా వెళ్ళిపోయాను కదా .. రెండు రోజులూ నన్నస్సలు వదలలేదు పిల్లాడు. భయపడిపోయాడు పాపం. దానికి తోడు  వాళ్ళ నాన్న కూడా వచ్చారుగా...  టైము తెలీకుండా గడిచిపోయింది. నిన్నే వచ్చి మీతో ఒక్క మాట చెప్పి వెళ్ళాల్సింది" అన్నా .
          "అయ్యో పర్లేదమ్మా" అని 'వాడు ఎలా వెళ్ళాడో, వచ్చాక ఏం వివరాలు చెప్పాడో' అన్నీ తరిచి తరిచి అడిగి, "పోన్లే తల్లీ అదృష్టవంతురాలివి. నీ కొడుకు నీకు దొరికాడు .. .. మా రాజా లాగే వీడూ దొరుకుతాడని నే చెప్పలేదూ?" అన్నారు.
          "అవును మామ్మగారూ! మీ దీవెన ఫలించి  నా బిడ్డ నాకు దొరికాడు. లేకపోతే  ఇలా ప్రాణాలతో ఉండేదాన్నా?" అన్నా. 
          ఆవిడ నిర్లిప్తంగా నవ్వి " అంతేనమ్మా, అడ్డాల నాడైనా, గడ్డాల నాడైనా తల్లికే బాధ! తప్పిపోయిన పిల్లాడు ఎలాగో ఒకలా బతకనేరుస్తాడు గాని ఆ తల్లి జీవచ్చవమై బతుకీడుస్తుంది .. తనే ఆధారమైనవాడు తను లేనిదే బతకలేడని  అమ్మలంతా అనుకుంటారు. కానీ ముసలిదై  కొడుకు మీద ఆధారపడి జీవించే తల్లికి ఎదురయ్యే అనుభవాలు చెప్పనలవి కాదు" అన్నారు.
          ఇందాకటి దృశ్యం కళ్ళలో మెదిలింది. రాజారావు గారి పరుష వాక్యాలు గుర్తొచ్చాయి. నాలుగేళ్లుగా వాళ్ళింటితో అనుబంధం నాది. అప్పటికి బంగా ఇంకా పుట్టలేదు. రాజీవ్ ఉద్యోగ రీత్యా ఈ మహా నగరానికి వచ్చి, శ్రీనగర్ కాలనీ లో ఇల్లు తీసుకుని కాపురం  మొదలుపెడుతుంటే అమ్మ ఒకటికి పది సార్లు చెప్పింది, శ్రీనగర్ కాలనీ లోనే మా దూరపు బంధువులున్నారనీ, వీలుచూసుకుని పలకరించి రమ్మనీ. పెద్దావిడ కొడుకూ కోడలూ ఇద్దరూ డాక్టర్లనీ, వాళ్ళ పిల్లలు అమెరికాలో స్థిర పడిపోయారనీ చెపుతూ, వాళ్ళకి  విశాలమైన పెద్ద ఇల్లూ, తోటా ఉన్నాయనీ, ఒక అవుట్ హౌసు కూడా ఉందనీ చెప్పి, వాళ్ళకీ మాకూ నచ్చితే అందులో ఉండచ్చని కూడా అంది. రాజీవ్ ఆసక్తి చూపించక పోయేసరికి నేనూ ఊరుకున్నాను. అప్పట్లో కాలనీ  ఇంకా అపార్ట్మెంట్ల తో నిండి పోలేదు. అక్కడక్కడ  పెద్ద చెట్లు ఆవరించిన ఇండిపెండెంట్ ఇళ్లు ఉండేవి. మొదటి అంతస్తులో ఉన్న మా ఫ్లాట్ లో బాల్కనీలోకొస్తే పక్కింటి పెరడంతా కనిపించేది.
బంగా పుట్టాక నేను ఉద్యోగం మానేసెయ్యడంతో, వాడూ, నేనూ చాలా సేపు ఆ బాల్కనీ లో గడిపేవాళ్ళం. వాడు నేర్చుకున్న మొదటి మాటలన్నీ వాళ్ళ తోట చూస్తూనే. పూల తీగలూ, కూర పాదులూ, పెరటి గుమ్మానికి ఎదురుగా తులసి కోటా, పై నించీ కనిపిస్తూ ఉండేవి. విచ్చిరాలిపోయే పూలని చూస్తుంటే నా మనసు ఆగేది కాదు. బాల్కనీ లోంచి వాళ్ళ పెరటి వైపు తొంగి చూస్తూ నేనూ, గ్రిల్ లోంచి తన ఆట వస్తువులేవో కింద పడేస్తూ, వాళ్ళ తోటవేపు చూపించి  ఏవో ప్రశ్నలడుగుతూ బంగా ....  ఇద్దరికీ ఆ తోటతో ఏదో బంధం ఏర్పడి పోయింది.
నేల మీద ఒక్క మొక్క కూడా పెరిగే అవకాశం లేని మా కాంప్లెక్స్ పక్కనే దాదాపు వెయ్యి గజాల ఆవరణ లో అందమైన మేడా, చుట్టూ ఫల వృక్షాలూ, పూల తీగెలూ నన్నాకర్షిస్తే, చెట్ల కొమ్మల మీద తిరిగే ఉడతలూ, రెక్కలు టపటప లాడిస్తూ ఎగిరే పక్షులూ బంగాని ఆకట్టుకునేవి. వద్దనుకున్నా వాళ్ళ ఆవరణలో తిరిగే పనివాళ్ళూ, వంట మనిషీ, అప్పుడపుడు హడావుడిగా నాలుగడుగులేసి వెళ్ళిపోయే డాక్టర్ దంపతులూ, ముఖ్యంగా పసిడి వర్ణంలో మెరిసిపోతూ కచ్చాపోసిన తేలికైన పట్టు చీరల్లో పొద్దుటి పూటా, పల్చని నేత చీరల్లో సాయంత్రం పూటా మెల్లిగా అడుగులేసే మామ్మగారూ మా దృష్టి నాకర్షిస్తూ ఉండేవారు.
          ఒక రోజు మామ్మగారు తులసి కోట దగ్గర పడిపోవడం చూసి, వంటింట్లో ఉన్న నా దగ్గరకి పరిగెత్తుకొచ్చాడు బంగా.
          "తాతమ్మ పప్పోయింది ... అక్కల" కంగారుగా విషయం చెప్పడానికి ప్రయత్నిస్తుంటే బాల్కనీ లోకి పరుగు తీశా. పెరట్లో తులసికోట దగ్గర పడిపోయి లేవడానికి ప్రయత్నిస్తున్నారు మామ్మగారు. వెంటనే బంగానెత్తుకుని, వీధి తలుపు తాళం పెట్టి మా కాంప్లెక్స్ బయటి కొచ్చి, వాళ్ళ గేటు దాటి  పెరట్లోకి పరుగెత్తాను.
అదే మొదటిసారి  వాళ్ళింటికి వెళ్ళడం. మేం చుట్టూ తిరిగి వెళ్తుంటే, డైనింగ్ హాలు కిటికీ లోంచి మమ్మల్ని చూశారు డాక్టర్ దంపతులు. మామ్మగారు పడిపోయారని చెప్తూ నేను వెనక్కి వెళ్లేసరికి వాళ్ళూ పెరట్లోకి వచ్చారు. అప్పటికావిడ లేచి కూచున్నారు. కాలు చీల మండ  దగ్గర బుస బుసా పొంగి ఉంది. మా నాన్నమ్మ గుర్తొచ్చి నా కళ్ళంట  నీళ్ళు తిరిగాయి .
          "మామ్మగారూ, బాగా నెప్పిగా ఉందా" అంటూ ఆవిడ దగ్గరగా మోకాళ్ళ మీద కూర్చున్నా.
          ఈ లోపు రాజారావు గారు, మేఖల గారూ  పెరటి మెట్లు దిగి వచ్చారు. ఆయన ఎర్రబడిపోయిన మొహంతో భార్య వైపు తిరిగి, ఎడమ అరచేతిని మామ్మగారి వైపు చూపిస్తూ "ఎనభై ఏళ్ళొచ్చి చిన్నపిల్లలా ఈ మెట్లు ఎక్కుతూ, దిగుతూ తిరగద్దని లక్ష సార్లు చెప్పాను ... వింటుందా ?" అన్నారు కఠినంగా.
          మేఖల గారు, జరిగింది తనకేం నచ్చలేదన్నట్టుగా, అయినా అది తనకు సంబంధించిన విషయం కాదన్నట్టుగా మొహం పెట్టి "నాగేష్!" అంటూ డ్రైవర్ ని పిలిచి ప్లాస్టిక్ కుర్చీ తెమ్మన్నారు .
          ఇంతలో మామ్మగారు  లేవడానికి ప్రయత్నిస్తుంటే "మళ్ళీ పనికిమాలిన అభిమానం ఒకటి. వాడూ నేనూ లేవదీస్తున్నాం కదా, మాట్టాడకుండా ఊరుకోదు  ..  ఇష్టం వచ్చినట్టు తిప్పితే, ఆ కాలు పనికి రాకుండా పోతుంది...  ఇప్పుడే చెప్తున్నా" అన్నారు గదిమినట్టు .
          అంత నెప్పినీ పళ్ళ బిగువున భరిస్తూ కళ్ళు మూసుకున్నారు మామ్మగారు .
          రాజా రావు గారు, నాగేష్ కలిసి ఆవిడని కుర్చీ లోకి చేర వేశారు. బంగా భయపడి పోయి నా కుచ్చిళ్ళు  పట్టుకుని చూస్తూండి పోయాడు. వాళ్ళిద్దరూ జాగ్రత్తగా కుర్చీని లోపలికి  తీసుకెళుతుంటే మేఖల గారు నా వైపు 'నువ్వెవరు' అన్నట్టు చూశారు. అక్కడి నుంచే మా ఇంటి వైపు చూపించి, నా పరిచయం చేసుకుని, మామ్మగారు పడిపోయినట్టు వీడే చూసి నాకు చెప్పాడంటూ బంగాని చూపించాను. తలూపి లోపలికెళ్ళి పోయారావిడ. నేనెలా వచ్చానో అలాగే చుట్టూ తిరిగి, గేటు వైపు వెళ్లాను చంకలో పిల్లాడితో.
గేటు తెరుస్తుంటే ఇంట్లోంచి రాజా రావు గారు వచ్చి, "థాంక్సమ్మా ... థాంక్స్ ఫర్ ది కన్సర్న్ " అని, మేము బయటికి వెళ్ళగానే గేటు వేసుకున్నారు.    
మర్నాడు  మామ్మగారిని పలకరించడానికి వెళ్ళినపుడు అమ్మ ఇచ్చిన వివరాలు చెపితే " మా పాపక్కయ్య మనవరాలివా నువ్వూ?"అంటూ ఆవిడ ఆనంద పడిపోయారు. రాజారావు గారు కూడా కాస్త ప్రసన్నంగా కనిపించి, 'అప్పుడప్పుడు వస్తూ పోతూ ఉండమ'ని చెప్పి తోటలో పువ్వులూ, కాయలూ కావాలంటే పట్టుకెళ్లమని చెప్పారు.
మామ్మగారి కాలి కట్టు విప్పేదాకా తరచూ వెళ్తూ ఉండేవాళ్ళం నేనూ బంగా. వాడికి తాతమ్మ ఎంతో  నచ్చేశారు. ఆవిడ ముడతలు పడ్డ చేతులు పట్టుకుని 'బోమీతా చేతులు' అనేవాడు వాడు ముద్దుగా. బోర్నవిటా పాలపై మీగడ తరకలా ఉంటాయిట ఆ ముడతలు. అలా మొదలు పెట్టిన రాక పోకలు కొన్నాళ్ళకి అలవాటుగా మారిపోయాయి. ఆవిడతో ఒక ఆత్మీయ బంధం ఏర్పడింది. మామ్మగారమ్మాయి శారద గారు కూడా నన్ను వాత్సల్య దృష్టితో చూసేవారు. బంగాని ఎంతో ముద్దు చేసేవారు. వాళ్ళ బంధువులంతా నాకూ బాగా పరిచయమై పోయారు.
          రాజారావు గారికి సర్జన్ గా, శస్త్ర చికిత్సలో నిపుణులుగా మంచి పేరుంది. ఆయన పనిచేసే చోట స్టాఫ్ అందరికీ ఆయన మాటంటే వేద వాక్కు. అనవసరమైన కండని, నైపుణ్యంతో కోసి తీసేసినట్టే, అక్కర్లేదనిపించే సంభాషణనీ, సెంటిమెంట్లనీ చులాగ్గా కత్తిరించేయడం ఆయన పధ్ధతి. తల్లిని చూసుకోవడం  తన బాధ్యతగా  ఆయన స్వీకరించినా, అది విధి నిర్వహణలాగే గాని అందులో ప్రేమా, ఆప్యాయత కనపడనివ్వరు. రోజులో ఒక్కసారైనా  ఆవిడ దగ్గరగా కూర్చోవడం, ఆప్యాయంగా మాట్లాడడం, ఒంట్లో బావుండకపోతే ప్రేమగా స్పృశించడం కనిపించదు.
పెద్దగొంతుతో అరవడం గాని, తిట్టడం గాని అలవాటు లేని ఆయనకి  కోపం వస్తే, ఎదుటి వ్యక్తికి మధ్యాహ్న మార్తాండుడు కనిపిస్తాడు. ఎప్పుడూ ముక్తసరిగా మాట్లాడే ఆయన, తన అభిప్రాయాలకి విరుద్ధంగా ఏదైనా జరిగితే సహించలేరు. ఆయన మాట తీరు కూడా ఆయన వృత్తికి తగినట్టే, మెత్తగా  కత్తి  దించి కోసినట్టు  ఉంటుంది. ఓసారి ఆయన కసురుకుని వెళ్ళిపోయాక  చిన్నబోయి ఉన్న మామ్మగారితో అదే అంటే "అవునమ్మా...కాపోతే ఎనస్థీసియా ఉండదు గనక భరించడం కష్టం" అన్నారు.
          ఆలోచనల్లోంచి  వర్తమానంలోకి వచ్చి, దిగులుగా ఉన్న ఆవిడ మొహం చూస్తూ "మామ్మగారూ, ఎందుకో కోపంగా ఉన్నారు బాబాయి గారు" అన్నాను మెల్లిగా, ఎక్కడో ఒకచోట తన మనసులో భారాన్ని దించుకుంటే ఆవిడకి మంచిదనిపించి.
"ఎందుకేమిటమ్మా?  పేషెంటు లైతే వాడు చెప్పినట్టు మందులేసుకోవడం అవసరం. ఆసుపత్రి స్టాఫ్ అయితే డాక్టర్ గారి ఆర్డర్స్ తుచ తప్పకుండా పాటించడం అవసరం! అలాగే ఇంట్లో ముసలమ్మ కూడా వాడి  మనసులో ఏమనుకున్నాడో దానికి అనుగుణంగా నడుచుకోవద్దూ. దానిక్కూడా మనసుంటే ఇబ్బందే" అన్నారు నిష్ఠూరంగా.
          "మరి మేఖల గారు ఎలా మానేజ్ చేస్తారో" అన్నాను. 
          "మా కోడలా? ఇద్దరూ సమ ఉజ్జీలేగా ... బాధలేదు. నా అవసరం వాళ్లకి లేదన్న విషయం తెలిసిందే. నాకు తిండికి లోటు చెయ్యరు, బట్టకి తక్కువ చెయ్యరు. వేళకింత తిని కృష్ణా రామా అనుకుంటూ పడి ఉంటే  వాళ్లకి బావుంటుంది. మాటా మంతీ లేకుండా బొమ్మలా ఎంత సేపని ఉండను? ఏ విషయంలోనూ ఆసక్తీ, కుతూహలం లేకుండా ఎలా బతకడం? పోనీ ఆ  పైవాడైనా , 'నీ పనులన్నీ చేసేశావు కదే ముసలిదానా .. ఇంక రా' అని వెనక్కి రప్పించుకోడు  .. శరీరానికి ఏ ఇబ్బంది వచ్చినా అపర ధన్వంతరి నా కొడుకే .. వెంటనే మందూ, మాకూ పడిపోతాయి. ఆ యముడైనా ఎలా పట్టుకుపోతాడు పాపం" అక్కసుగా అన్నారు .
          ఆవిడని చూస్తుంటే చిన్న పిల్లలా కనిపించారు. మళ్ళీ కళ్ళలో సన్నగా కదిలిన  నీటి పొర ఆవిడ నిగ్రహ శక్తికి లోబడి అక్కడే ఆగిపోయింది.
          దగ్గరగా జరిగి ఆవిడ భుజాల చుట్టూ చేతులేసి "మామ్మగారూ, ఎన్నో పుస్తకాలు చదువుతారు. ఈ వలయం కొత్తదేమీ కాదుగా. మీరలా బాధ పడుతుంటే ఏమీ బాలేదు"  అన్నా ఆవిడనెలా ఓదార్చాలో తెలీక.
ఒక్క క్షణం నావైపు చూసి, చిన్నగా నవ్వి, నా చేతిని ఆపేక్షగా పట్టుకుని, "అప్పుడప్పుడిలా అనిపిస్తుంది గానీ నాకేం తక్కువమ్మా? కాకపొతే ... ఆ భగవంతుడు ముసలాళ్లందరికీ కావాలనుకున్నపుడు వెళ్ళిపోగలిగే ఇచ్చాశక్తి  ఇస్తే బావుండేదనిపిస్తుంది" అన్నారు దేవుడి గది వైపు చూపు తిప్పి.
          మళ్ళీ తనే "పాపిష్టి దాన్ని! అనవసరంగా కంట తడి పెట్టాను. ఇలాంటి కొడుకు అందరికీ దొరుకుతాడా? దేనికీ లోటు రానివ్వడు! నెత్తి మీద పెట్టుకు చూసుకుంటాడు నా తండ్రి" అన్నారు !
          ఇంతలో పదకొండున్నర అయిందని చెపుతూ గోడ గడియారం గంట కొట్టింది. బంగాని తీసుకు రావడానికి  స్కూలుకి బయల్దేరాను. 
                                                        * * *

          అలా వచ్చేశాక మళ్ళీ వెళ్ళడం పడలేదు. తర్వాత నాలుగు రోజులకి మామ్మగారి భర్త ఆబ్దికం. ఆవిడ కూతురూ, పిల్లలూ కాక దగ్గరి బంధువులు ముగ్గురు నలుగురు వచ్చారు. శారదగారు వస్తూనే నాగేష్ తో కబురు పంపించారు 'సాయంత్రం వచ్చి తాతగారి ప్రసాదం తీసుకోమనీ, బంగా కోసం ఏవో బొమ్మలు తెచ్చా'ననీ. ఆ సాయంత్రం నేను వెళ్లేసరికి  మామ్మగారు పెరటి గట్టు మీద కూర్చుని ఉన్నారు. మొహం ఎప్పుడూ లేనంత ప్రశాంతంగా ఉంది. ఎక్కువ మాట్లాడలేదు గాని చల్లని నవ్వు ఆవిడ మొహమంతా పరుచుకుని ఉంది. బంగాని దగ్గరగా పిలిచి బుగ్గలు పుణికి ముద్దాడారు. కాసేపు కూర్చుని, శారద గారితో మాట్లాడి వచ్చేశాం .
          మర్నాడూ, మూడోనాడూ కూడా నే వెళ్ళినపుడు మామ్మగారి వదనంలో వింతైన ప్రశాంతత కనిపించింది. అంతకు ముందు చాలాకాలంగా ఆవిడ మొహంలో చోటు చేసుకున్న విచార రేఖ ఒక్కసారిగా మాయమవడం నాకు ఆశ్చర్యంగా అనిపించింది. శారద గారు మాత్రం ఆవిడ సరిగా తినడం లేదనీ, మాటలు కూడా తగ్గించేశారనీ  చెప్పి బాధ పడ్డారు.
          నాలుగో రోజు పొద్దున్న కాఫీ కప్పులతో బాల్కనీ లోకి వెళ్లేసరికి వాళ్ళ పెరట్లో నిండా జనం. పని మనిషి చేతులు తిప్పుతూ అమరావతి గారితో పెద్దమ్మగారు ఎలా పోయారో చెపుతోంది. బంగాని చూస్తూండమని రాజీవ్ తో చెప్పి, నేను పరుగులతో వాళ్ళింటికి వెళ్లాను. అప్పటికే మామ్మగారి భౌతిక కాయాన్ని ఆఖరి చూపులకోసం తయారు చేస్తున్నారు.
          ఆవిడ నిష్క్రమణ నన్నెంతగా ప్రభావితం చేస్తుందో నేనెపుడూ ఊహించలేదు. వారం రోజుల పాటు ఒళ్ళెరగని జ్వరంతో మంచానికంటుకు పోతే అమ్మా, నాన్నగారూ వచ్చారు నాకు సాయంకోసం, రాజీవ్ కి తోడుగా పిల్లాడిని చూసుకోవడం కోసం. పన్నెండో  రోజుకి కాస్త తేరుకున్నాను కదా అని వైకుంఠ సమారాధనకి  వెళ్తుంటే అమ్మా నాన్నగారూ మా  వెంట వచ్చారు.
          మామ్మగారి అందమైన ఫోటో ఒకటి టేబుల్ మీద పెట్టి, మల్లెపూల మాలలతో, గులాబీ విడి పూలతో అలంకరించారు. సన్నని అగరు ధూపం ఆవిడ చుట్టూ మెలికలు తిరుగుతూ వందనం చేస్తోంది. పిండి వంటల వాసనలూ, వచ్చిన బంధుమిత్రుల సరదా సంభాషణలూ, నవ్వులూ ... అక్కడంతా పండగ వాతావరణం కనిపించింది. 
          నొచ్చుకుంటూ "ఇదేమిటమ్మా ఆవిడ పోయినందుకు ఎవరికీ బాధే లేనట్టుంది?" అన్నాను అమ్మతో. 
          "ఎనభై దాటిన మనిషి సహజ మరణం పొందితే అది పండగగా చేసుకోవాలంటారు జయా! ఎవరూ మంచాన పడి  తీసుకుని, తీసుకుని  పోకూడదు. అనాయాస మరణం ఒక వరం. అది  అందరికే దొరకదు. ఆవిడకేం మహారాణిలా వెళ్ళిపోయింది. పోయినప్పుడు ఆవిడ మొహం ఎంతో  ప్రశాంతంగా ఉందని నువ్వే అన్నావుగా. అంటే ఆ స్థితిలో ఆవిడకేదో సుఖం, శాంతీ దొరికాయన్న మాట!" అంది నెమ్మదిగా.
నిజమే. ఆఖరి రోజే కాదు అంతకు నాలుగు రోజుల ముందు నించీ, కారణం ఏమిటో గాని ఆవిడ చాలా స్థిమితంగా, తేటనీటి కొలనులా అనిపించారు. నీరెండలో కమలంలా వెలుగుతూ కనిపించారు.
ముందు అందరితో పాటు పలకరించినా, భోజనాలయ్యాక శారద గారు నా దగ్గరగా వచ్చి"జ్వరం పూర్తిగా తగ్గిందా?" అని అడిగి, "ఆవిడకీ నీకూ ఏమిటో ఆ బంధం... అమ్మ వెళ్ళిపోయిన వెంటనే ఒక్కసారిగా డీలా పడిపోయావు " అన్నారు ఆప్యాయంగా.
చేతిలో ఉన్న సన్నని నూలు సంచీ తెరిచి ఒక మెత్తని షాల్ తీసి నా చేతిలో పెట్టారు. అది  మామ్మగారు తరచుగా కప్పుకుంటూ వచ్చిన పష్మినా శాలువా. లేత గోధుమ రంగులో ఉన్న ఆ శాలువా అంచు అంతా సున్నితమైన ఎంబ్రాయిడరీ చేసి ఉంది. ఆ స్పర్శ నాకేదో సుఖాన్నిచ్చింది. ఏదో ప్రేమని అందించింది.
          "జయా! ఈ శాలువా తన గుర్తుగా నీకిమ్మని అమ్మ చెప్పింది" అన్నారు .
          నేను నిర్ఘాంతపోయి "ఎప్పుడు  చెప్పారు?" అన్నాను.
          "చెపితే ఆశ్చర్య పోతావ్. సరిగ్గా ముందురోజు సాయంత్రం చెప్పింది" అన్నారు నా కళ్ళలోకి చూస్తూ.
          నేను అవాక్కుగా ఉండి పోయాను. 
          "నాన్నగారి తద్దినం తర్వాత అంతా వెళ్ళిపోయాక నేనూ అమ్మా తన గదిలో పడుకుంటున్నాం కదా. ఆ రోజు కొంచెం నీరసంగా కనిపించింది గాని మనిషి సంతోషంగానే ఉంది. అసలు ఊహకూడా కలగలేదు అదే తన ఆఖరి రోజని. మాటలు తగ్గించేసింది కదా అంతకు ముందే. ఆవాళ  రాత్రి మాత్రం, ఎప్పుడో రాసి ఉంచిన చిన్న నోటు పుస్తకం నాకిచ్చి తన తర్వాత అందులో ఉన్నట్టుగా చెయ్యమంది. ఆ పుస్తకంలో తన వస్తువులు ఎవరెవరికి  ఏమివ్వాలో వివరంగా రాసి ఉంచింది. అదంతా ఎప్పటి నుంచో నాలుగైదు విడతలుగా రాసి పెట్టినట్టుంది. నీకు ఈ శాలువా ఇవ్వమని మాత్రం నాతో చెప్పింది " అన్నారు. 
           నాకు కళ్ళు చెమర్చాయి. ఆత్రంగా "ఇంకా ఏమైనా చెప్పారా?" అన్నాను .
          "ఇంకేమీ చెప్పలేదు జయా! ఎందుకూ ?" అనడిగారు .
          "ఒక్కసారి ఆ పుస్తకం నేను చూడచ్చా?" అన్నాను అభ్యర్ధిస్తూ.
          "దానిదేముంది...  అలాగే చూడు" అన్నారు.
          ఇద్దరం మామ్మగారి గదిలోకి నడిచాం. ఆవిడ మనోభావాలకి గుర్తుగా మిగిలి పోయిన ఆ విలువైన పుస్తకం ఆ  గదిలో  చిన్న పుస్తకాల అలమారలో మిగిలిన పుస్తకాలతో పాటు ఉంది. ఆవిడ పిల్లలకోసం వదిలిన వస్తువులు పెద్ద విలువైనవి కాకపోవచ్చు. 
           ఆ పుస్తకాన్ని నా చేతిలోకి  తీసుకుంటే ఆవిడ మెత్తని చేతుల స్పర్శ అనుభూతి లోకి వచ్చింది. అందులో పేజీలు  గబా గబా తిరగేస్తుంటే ఎప్పటి నుంచో ఆవిడ రాసుకున్న పాటలూ, పద్యాలూ, ఏవో అంత  ప్రాముఖ్యత లేని విషయాలూ రకరకాల ఇంకులతో కనిపించాయి. ఒక చోట కొత్త ఇంకుతో రాసిన వాక్యాలు వీటిలో కలిసి పోయి ఉన్నాయి .. అవే నేను వెతుకుతున్న వాక్యాలు .. నా సందేహానికి జవాబిస్తున్నట్టు కనపడ్డాయి.
          "వాడేమి పసివాడా, అమ్మ కనపడకపోతే బెంగ పడడానికి ? వాడి గురించి నాకింత వ్యాకులత అవసరమా? బంగా వయసులో అయితే వదిలి వెళ్ళరాదు. ఎప్పుడైతే తల్లి కోసం పిల్లవాడు బెంగపడడని ఖరారుగా తెలుస్తుందో అప్పుడు ఆ తల్లి తన బిడ్డని, తన పాశం నుంచి విముక్తుడిని చెయ్యాలి. అతడినే పట్టుకు వేళ్ళాడుతూ వెనక్కి లాగరాదు. నేను పోతే ఇతడెట్లా బతుకుతాడు అనేంతగా ఒక ఎదిగిన బిడ్డ, తల్లి పట్ల ప్రేమ కలిగి ఉంటే, అది ఆ తల్లి ఇహ పరాలకి  మంచిది గాదు. సంతానం తల్లి పట్ల అమితమైన ప్రేమ కలిగి ఉంటే,ఇక ఆ తల్లి ముక్తిని పొందేదెలా?" 
           మామ్మగారి చేతి రాతలో ఆవిడ రాసేటపుడు ఉపయోగించే భాషలో ఆ వాక్యాలు చదవగానే  నా శరీరంలో ఒక మెరుపు తీగ సర్రుమని పాకినట్టు ఒళ్ళు జలదరించింది. ఆవిడ తనని తాను జయించి, కొడుకు పట్ల డిటాచ్ మెంట్ కోసం ప్రయత్నించి, రాజారావు గార్ని బంధవిముక్తుడిని చేశారన్నమాట…ఆ ఊహ నన్ను విభ్రాంతికి గురిచేసింది.
          అంతసేపు వాడిని వదిలేసినందుకు అలుగుతూ బంగా మా దగ్గరకి పరిగెత్తుకొచ్చాడు. నా కుచ్చిళ్ళు పట్టుకు లాగుతూ "అమ్మా! దా...  ఎంత సేపూ?" అంటూ మారాం మొదలెట్టాడు. మామ్మ గారిచ్చిన శాలువా భుజం మీద వేసుకుని, బంగా నెత్తుకుని, మౌనంగా కదిలాను. 
                                                                    
                                                                        *****

(ఫిలడెల్ఫియా లో ఆటా పదమూడవ కన్వెన్షన్ సందర్భంగా నిర్వహించిన ఆటా కథల పోటీలో  నా కథ కి బహుమతిచ్చి , బొమ్మకూడా నేనే వేసుకునే అవకాశం ఇచ్చిన  ATA కార్యవర్గానికి ధన్యవాదాలు. 
            13
వ ఆటా మహాసభల జ్ఞాపక సంచిక, జూలై 2014)