కొమ్మకొమ్మకో సన్నాయి
‘వేసవికాలమంతా
ఈ చెట్టు ఎలా బతుకుతుందో? ఏప్రిల్ నెలకే ఇంతగా ఎండిపోయాయి దీని కొమ్మలు. నిన్నటి దాకా
దీనిమీద కువకువ లాడిన పక్షులన్నీ ఏమైపోయాయో?’ అనుకుంది మాలతి, పిట్టగోడకి దగ్గరగా వ్యాపించిన
రావి చెట్టు ఆకులన్నీ రాలిపోయి మోడులా కనిపిస్తుంటే. ఉత్తరం వైపున్న
బాల్కనీలో కూర్చుని ఆలోచనల్లో మునిగిన ఆమెకి, తన మనసులోని
దిగులే చుట్టుపక్కలంతా ప్రతిఫలిస్తున్నట్టనిపించింది.
పెళ్లై
వచ్చేసేదాకా ఒంటరితనమన్నది ఎరగదు తను. ఇప్పుడైతే రవి ఇంట్లోనే ఉన్నాడు. కానీ మామూలుగా
లేడు. పెళ్లై ఏడాదయినా అతను ఎప్పుడెలా ఉంటాడో తనకి అర్ధం కావడం లేదు. స్నేహితులతో పకపకా
నవ్వుతూ కబుర్లు చెప్పే అతను భార్యతో అంత ముక్తసరిగా ఎందుకుంటాడో తెలీడం లేదు.
పెద్ద పెద్ద స్థలాలు కొని ప్లాట్లుగా మార్చి, అమ్మకాలు
సాగించే వ్యాపార సంస్థలో అతని ఉద్యోగం. తరచు పెద్ద మొత్తాల్లో డబ్బు తీసుకుని, ఇవ్వాల్సిన
చోట డెలివర్ చేయడం అతని బాధ్యతల్లో ఒకటి. అనుకున్న విధంగా పని అయిపోయాక ‘హమ్మయ్య’ అని
ఊపిరి పీల్చుకోవడం, ఆ రాత్రి ఆఫీసు పార్టీలో బాగా తాగి ఇల్లు చేరడం మామూలే. అప్పటిదాకా
కుటుంబంలో ఎవర్నీ అలా చూసి ఉండని మాలతి మొదట్లో
అతన్నలా చూసి బెదిరిపోయింది. పదే పదే అతన్ని తాగద్దని బతిమాలుతూ కంట తడి పెట్టుకుంది.
ఆమెని చూస్తే అతనికి చెప్పలేని చిరాకు పుట్టుకొచ్చింది.
“ఏ కాలంలో ఉన్నావు నువ్వు? తాగి ఎక్కడేనా రోడ్డు మీద పడిపోయానా? తాగుబోతుకీ, ఏదో ఎటికెట్
కోసం ఓ పెగ్ తీసుకునే వాడికీ తేడా తెలీదా?” అని విసుక్కున్నాడు.
తానొక పల్లెటూరి పిల్ల, ఆధునిక సమాజపు మర్యాదలు
తెలీనిదీ…తనే మెల్లిగా సర్దుకోవాలి
అనుకుంది. ఎంత సర్దుకున్నా, సంగీత, సాహిత్యాల
ప్రస్తావనే లేని దినచర్యలో బ్లాకూ, వైటూ, రిలాక్సవడం,
జల్సా చేయడం.. ఇలాంటి పదాలే వినిపిస్తూంటే ఊపిరాడనట్టుగా ఉంది!
అతని ఆలోచనల నిండా పెద్ద ఇల్లూ, ఖరీదైన సామానూ,
పెద్ద కారూ, జేబు నిండా డబ్బూ… ఇలా ఏవేవో కోరికలు కదలాడుతుంటాయి. అవేవీ
లేకుండా కొద్దిపాటి సంపాదనతో ఒకరి పట్ల ఒకరికుండే ప్రేమానురాగాలతో సంసారాన్ని స్వర్గమయం చేసుకోలేమా?
జీవిత భాగస్వామిని కేవలం ఇంటి పనులు చక్కదిద్దుకుని, వంట చేసి, పిల్లల్ని కనే యంత్రంలా
పరిగణించడం వల్ల ఆమెలోని స్నేహ సౌరభాల్నీ,
ప్రేమ ప్రవాహాన్నీ, కళాత్మకతనీ ఆస్వాదించే అవకాశం కోల్పోతున్నాడని అతనికి తెలియడంలేదా?
…. అని మూగగా రోదించేది
మాలతి మనసు.
చిన్నచిన్న ఆర్ధిక అవసరాలకి అతని మీద ఆధార పడకుండా
ఏదైనా ఉద్యోగంలో చేరితే బావుంటుందని అతనితో అంటే “ నా ఉద్యోగమే ఓ టైమూ పాడూ లేని ఉద్యోగం.
ఇపుడు నువ్వూ జాబ్ లో చేరితే ఇద్దరికీ కలిసుండే టైమే ఉండదు. నీక్కావాలంటే పాకెట్ మనీ
ఇస్తాలే” అన్నాడు.
ఆ చివరి మాటతో మనసులో గుచ్చుకున్నట్టయింది. ‘నా
సంపాదన మనిద్దరిదీ కాదా, నువ్వు వేరే సంపాదించాలా’ అంటే ఎలా ఉండేదో. రోజూ అతని కోసం
ఎదురుచూస్తూ కూర్చోవడం, సమయం నిరర్ధకంగా గడిచిపోవడం ... ఏడాది లోనే తను తుప్పు పట్టిన
పరికరంలా అయిపోయినట్టనిపించింది.
‘పిల్లలు
పుట్టక ముందే కెరీర్ ప్లాన్ చేసుకోవాలండీ. ఒకరి తర్వాత ఒకరు పుట్టుకొస్తే వాళ్లు పెరిగి
స్కూళ్లకెళ్లే వరకూ మధ్యలో ఉద్యోగ ప్రయత్నాలు చెయ్యడం కుదరదు. పెళ్లాం ఇంట్లోనే ఉంటూ
ఇంటి బాధ్యతలన్నీ చూసుకుంటూ ఉంటే భర్తకి అదే అలవాటైపోతుంది. తర్వాత ఆవిడేదైనా ఉద్యోగంలో
చేరినా చాలా మంది మగవాళ్లు ఇంటి పనుల్లో సాయం చెయ్యరు. అలా ఆలస్యంగా ఉద్యోగంలో చేరిన
ఆడవాళ్లు ఇంటా బయటా నిభాయించుకోలేక ఉద్యోగం వదిలేసి మళ్లీ మొదతి స్థితికే వస్తూంటారు.
ఆర్ధికమైన ప్రతి అవసరానికీ భర్త మీదే ఆధారపడుతుంటారు. తన మీదే ఆధార పడే భార్య స్వయం
సమృద్ధిని సాధించడం చాలా మంది మగవాళ్లకి ఇష్టం ఉండదు…’ ఇలా ఎన్నోమాటలు పక్కింటావిడ మాలతితో అంటూండేది. అవును రవికి
కూడా తను ఉద్యోగం చేయడం ఇష్టం లేదు. అలా అని తనిలాగే ఉండిపోతే లాభం లేదన్న విషయం తనకర్ధమయింది.
ఆలోచనల్లో మునిగి ఉన్న మాలతి కాలింగ్ బెల్ చప్పుడుకి
ఉలికిపడింది. ఆమె లేచి హాల్లోకి వచ్చేసరికే రవి పోస్ట్ మాన్ నించి ఉత్తరం అందుకుని
చదువుతున్నాడు. అది ఒక ఉద్యోగపు ఇంటర్వ్యూకి కాల్ లెటర్. తెరిచి ఆమెకి చూపిస్తూ “ఏమిటిది?” అనడిగాడు చిరాగ్గా, కోపంగా.
“ అందులో
అర్ధం కానిదేముంది? ఉద్యోగానికి అప్లై చేశాను. ఇంటర్వ్యూకి పిలిచారు” అంది ధైర్యం కూడగట్టుకుంటూ.
“నేను వద్దని చెప్పాను. లెక్కలేదా?” అన్నాడు ఎర్రబడుతున్న
కళ్లతో.
“కొన్ని కొన్ని వద్దని నేనూ మీకు చెప్పాను.. అయినా
రోజంతా ఇంట్లో ఉండి చేసేదేముంది?” ధైర్యం తెచ్చుకుంటూ
అంది.
“ఏమితే నువ్వంటే నువ్వంటున్నావ్? పిచ్చెక్కిందా?
నిన్ను ఉద్యోగానికి వెళ్లద్దనడమూ, నువ్వు నన్ను ఆఫీసు పార్టీల్లో తాగడం మానేసి, నీతో కూచుని ఆడంగి కబుర్లు
చెప్పమనడమూ ఒకటేనా?” కోపంతో మాట తడబడుతుంటే ఉగ్రంగా అరిచాడు.
మాలతికి కొంచెం భయం వేసింది. తనవల్ల సంసారంలో ఏదైనా
గొడవొచ్చిందంటే నాన్నేమంటారో…
రవి ఆ ఉత్తరం చించిపారేసి లోపలికెళ్లి
పడుకున్నాడు. మాలతి మళ్లీ బాల్కనీలోకెళ్లి రావి చెట్టుని చూస్తూ కూర్చుంది. సన్నని
తలనెప్పి , వికారం చికాకు పెడుతుంటే కంటి వెంట ఆమెకి తీలియకుండానే నీళ్లు కారిపోయాయి.
రెండు రోజులు మాటల్లేకుండా గడిచిపోయాయి. మూడో రోజుకల్లా
ఆమె తలనెప్పి, వికారం, అస్వస్థతా అంతా వేవిళ్లుగా తేలింది. డాక్టర్ రిపోర్టు రాగానే
ఇద్దరిలోనూ కొత్త సంతోషం విరిసింది. పట్టుదలలు సడలిన ఏకాంత వేళ “పాపాయి పుట్టే సరికి
మనిద్దరం మారాలి. సరేనా?” అంది మాలతి అనునయంగా.
“తాగుడొద్దంటావ్ అంతేగా. మెల్లగా మానేద్దాంలే” అన్నాడు
తేలిగ్గా, అదేదో ఇద్దరూ కలిసి మానేయాలన్నట్టుగా. విషయం అది కాదని చెప్పాలనిపించినా,
ఉపయోగం ఉండదనిపించి ఊరుకుంది మాలతి. పీడిస్తున్న ఒంటరితనం, దిగులు నుంచి ఈ మార్పు తాత్కాలికమే
అయినా సరేనని సర్దుకుంది. వేవిళ్లు ఎక్కువగా ఉండడం తోనూ, భర్తకి ఇష్టం లేని పని కష్టమనీ
మళ్లీ ఉద్యోగం మాటెత్తలేదు.
కానీ రోజూ దినపత్రికల్లో ఉద్యోగవార్తలు చూడడం, తన
అర్హతలకి తగిన ఉద్యోగాల ప్రకటనలు కనపడగానే శ్రద్ధగా చదివి, అబ్బే ఇది దూరం, దీనికైతే
పనివేళలు కుదరవు, చిన్న పాపాయితో ఈ జాబ్ కష్టమే .. ఇలా అన్నిటికీ ఏవో అభ్యంతరాలు చెప్పుకుంటూ
చివరికి ఒకటో రెండో టిక్ చేసి పెట్టుకునేది. ఒకసారి అలా టిక్ చేసి పెట్టుకున్న ప్రకటన
చూసి “ నీకీ పిచ్చి తగ్గేలా లేదే” అన్నాడు రవి నవ్వుతూ. అతనికి తెలుసు మాలతి ఈ పరిస్థితుల్లో
ఉద్యోగానికి వెళ్లదని.
ఏడో నెల్లో మాలతి తల్లిదండ్రులొచ్చి
పసుపు కుంకుమలిచ్చి తీసుకు వెళ్ళారు. చాలా రోజుల తర్వాత పుట్టింటి కొచ్చిన మాలతికి
హాయిగా అనిపించింది. తల్లీ, బామ్మా శ్రద్ధగా కనుక్కుని రకరకాలు చేసి పెడుతుంటే ఇష్టమైన
పుస్తకాలు చదువుకుంటూ కాలం గడిపేసినా, తను పుట్టింటికొచ్చాక రాసిన అందమైన ఉత్తరాలకి అతనొక చిన్న జవాబైనా రాయ లేదని నొచ్చుకుంది. పురుడు
కష్టమై నరక యాతన అనుభవించినపుడు కనీసం పురిటి సమయానికైనా రాలేదని, తనొకవేళ చచ్చిపోయినా
అతనికి పర్వాలేదనీ అనుకుని నిశ్శబ్దంగా దుఃఖ పడింది.
పాప పుట్టాక ఎనిమిదో రోజున
డిశ్చార్జి చేశారు. పదకొండో రోజున అతనూ వచ్చాడు బారసాలకి. పుట్టింది ఆడపిల్ల కావడం
అతనికంత నచ్చినట్టుగా కనపడలేదు. తర్వాత మూడో నెల్లో పిల్లనెత్తుకుని మాలతి భర్త దగ్గరకొచ్చేసరికి
అతని బిజినెస్ ట్రిప్పులూ, పార్టీలూ ఎక్కువైపోయి ఇంట్లో గడిపే సమయం ఇంకా తక్కువైపోయింది.
పాపాయికి హఠాత్తుగా ముంచుకొచ్చే ఉబ్బసంతో ఒకోసారి
కాళ్లూ చేతులూ ఆడనంత ఆదుర్దా కలిగేది.
అత్యవసర సమయాల్లో రవి దగ్గరుండక పోవడంతో మొహమాటం
విడిచి చుట్టుపక్కల ఎవరో ఒకరి సాయం అడగాల్సి వచ్చేది. ఋణభారం మనసులో ఉండి ఓపిక లేకపోయినా
ఏవో పిండి వంటలు చేసివ్వడమో, చేతి కుట్టుతో ఎంబ్రాయిడరీ చేసి, చిన్న చిన్న బహుమతులివ్వడమో
చేసి కొంత బరువు దించుకునేది. వాళ్లు బయటికి వెళ్లాల్సి వస్తే వాళ్ల పిల్లల్ని చూసుకుని
హోమ్ వర్క్ చేయించి నిద్రపుచ్చేది. పాప కోసం రాత్రులు చాలాసార్లు లేవవలసి రావడం, పాప
ఏడుపుకి అతనికి నిద్రాభంగమై చిరాకు పడితే తనకెంత నిద్రొస్తున్నా పాపనెత్తుకుని రెండో
గదిలోకి వెళ్లి సముదాయించడం … బాలెంతలందరి జీవితం ఇంతేనా,
లేక తన జీవితమే ఇలా ఉందా అని ఆలోచనలో పడేది.
రెండో బిడ్డ విషయంలో ఇంకొన్నాళ్ళు ఆగుదామని మాలతి
పట్టుపట్టింది. రవి ఆమె మాట వినిపించుకోకుండా తనకి మగపిల్లవాడు కావాలనీ, వెంట వెంటనే
ఇద్దరూ పుట్టేస్తే పెంచడం తేలికవుతుందనీ వాదించి,
తన పంతం నెగ్గించుకున్నాడు. రెండోసారి కాన్పు కష్టమై పది గంటలపాటు నెప్పులు భరించాక
సిజేరియన్ చెయ్యాల్సొచ్చింది.
ఈ సారి అబ్బాయి పుట్టడంతో రవి సంతోషంగా కనిపించాడు.
యధాప్రకారం మూడోనెల్లో పిల్లలిద్దరితో తన ఇల్లు చేరింది మాలతి. ఇంటి పని, పిల్లలపెంపకంలో
రవి సహకారమేమీ లేకపోవడంతో మాలతికి ఏమాత్రం తీరికలేకుండా అయిపోయింది. పిల్లల సంరక్షణ,
చదువు సంధ్యలూ, పాప లహరికి అప్పుడప్పుడు వచ్చి పడే ఆస్తమా ఎటాక్స్ తో మాలతికి తన ఆరోగ్యం
పట్ల శ్రద్ధ చూపే అవకాశం లేకుండా రోజులు దొర్లిపోయాయి. రవి మాత్రం ఎడతెగని పనితో సతమతమైపోతున్న
మాలతిని వదిలేసి, నలుగురైదుగురు స్నేహితుల బృందంతో పొద్దున్నే వాకింగ్ కి వెళ్లిపోయేవాడు.
ఉరుకులు పరుగుల మీద ఆమె పిల్లలిద్దర్నీ స్కూలు
బస్సెక్కించి తిరిగొచ్చేసరికి వెనక్కొచ్చేవాడు.
శరీరం, మనసూ అలసిపోయిన మాలతికి ముప్ఫై దాటేసరికే
మోకాళ్లు నెప్పులూ, నడుం నెప్పీ మొదలయ్యాయి. పిల్లలిద్దరూ హైస్కూలు చదువులకొచ్చేసరికి
తను చదువుకున్నదంతా దాదాపు మర్చిపోయింది.
ఆ వేళ ఉగాది పండగ. రవి ఊళ్లోనే
ఉండడంతో పిల్లలు ఉత్సాహంతో గంతులు వేస్తూ “నాన్నా! జూకి వెడదాం .. ప్లీజ్” అంటూ గొడవ
పెట్టారు. జూలో జంతువుల్ని చూస్తూ, గంతులేస్తూ పిల్లలు తిరుగుతుంటే వాళ్లతో పాటూ నడవలేక
పోయింది మాలతి. తండ్రీ, పిల్లలూ ఆమెని ఆటపట్టించారు. రవి ఆమెని వేళాకోళం చేస్తూ
“ నాకన్నా మీ అమ్మ ఆరేళ్లు
చిన్నది. అయినా ముసలిదానిలా ఎలాఉందో చూడండి. శరీరం మీద శ్రద్ధ లేదు. వంగి ఇల్లు ఊడ్చుకోలేదు.
అవసరమై కింద కూర్చోవల్సివస్తే ఇంక అంతే సంగతులు!” అన్నాడు. పిల్లలిద్దరూ నవ్వారు.
మాలతి
“ఎందుక్కూచోలేను? చక్కగా కూర్చోగలను.” అంటూ ఉక్రోషపడింది.
“ఎలాగూ భోజనాల వేళయిందిగా. తినేటప్పుడు పదినిముషాలు
నేలమీద కూర్చోగలవా?” అంటూ రవి రెట్టించాడు.
“అరగంటైనా చక్కగా కూర్చోగలను” అంది బింకంగా.
“పందెమా?” పంతం విడవకుండా మళ్లీ రెట్టించాడు.
“సరే”
“ఎంత?”
“వంద రూపాయలు”
అదోలా ఆమెని చూస్తూ “ వందా? సరే. గెలిస్తే రెండొందలిస్తా.
కానీ ఓడిపోతే ఎలా కడతావ్?”అన్నాడు రవి.
మాలతి మొహం పాలిపోయింది.
లహరి వెంటనే తల్లి నడుం చుట్టూ చేతులతో చుట్టి,
“నా సేవింగ్స్ డబ్బులిస్తా అమ్మకి. నా దగ్గర
పదిహేడు వందలుందిగా”అంది.
కార్లో వెంట తెచ్చిన చాప పరుచుకుని, అంతా కింద కూర్చున్నారు.
మాలతి కోసం కార్లో పెట్టిన చిన్న స్టూలు పట్టుకొచ్చి వేసి, “కింద కూర్చోవద్దమ్మా. దీని
మీద కూర్చో” అంటూ చిన్నవాడు వాసు వెంట పడ్డాడు.
“చెప్తే వినవేం? నాకు కిందే కూర్చోవాలనుంది. నన్ను
విసిగించకు”అంది, లోపలి దుఃఖాన్ని కోపంగా మార్చి వాడిమీద అరుస్తూ.
ఇంటి నించి తెచ్చిన పూరీ కూరా, పెరుగన్నం తిన్నారు
నలుగురూ. నడుం పీకేస్తున్నా నిశ్శబ్దంగా భరించింది మాలతి. ఆమె అసౌకర్యం స్పష్టంగా కనిపిస్తుంటే
గుంభనగా నవ్వుకున్నాడు రవి.
ఖాళీ అయి తేలికైన గిన్నెలన్నీ బుట్టలోకి సర్ది,
సామానంతా అందిస్తే, కార్లో పెట్టేసి మరో వైపు నడక సాగించారు. పిల్లలిద్దరూ చూస్తూండగా
జేబులోంచి రెండు వందలు తీసి అతిశయంగా మాలతికి అందించాడు రవి, “మొత్తమ్మీద గెలిచావు”
అంటూ.
మౌనంగా
ఆ నోట్లు తీసుకుని లహరికిచ్చింది మాలతి.
“ అమ్మా! ఇది నీది. నువ్వు గెలుచుకున్నావు” అంటూ
ఆ డబ్బు తీసుకోకుండా వెనక్కిచ్చేసింది లహరి.
“నేను ఓడితే నీ డబ్బుతోనే పందెం చెల్లించేదాన్ని
కదమ్మా.. మరి గెలిచినపుడు ఆ డబ్బు నీకే ఇవ్వాలిగా!” అంది మాలతి నవ్వుతూ.
మరో గంటన్నర సేపు రకరకాల జంతువుల్నీ, పక్షుల్నీ
చూసి తిరుగు ప్రయాణమయారు. పిల్లలిద్దరూ తండ్రికటూ ఇటూ కబుర్లు చెపుతూ నడుస్తుంటే మాలతి
పెదవులకి నవ్వు పూసుకుని, వెంట నడిచింది. అలవాటు లేని కింద కూర్చోవడంతో కాలు తుంటిలో
కలుక్కుమంటోంది. మనసులో ఎక్కడో అంతకన్నా ఎక్కువగా సలుపుతోంది. అంతరంగాన్ని తరచి చూసుకుంటూ
‘కొత్తగా ఏం పెద్ద జరిగిందని ఈ బాధ? ఎప్పుడూ ఇలాగే ఉందిగా!’ అని తనకి తానే సమాధానపడింది.
కార్లో కూర్చున్న లహరి, పక్కనే కూర్చున్న తల్లిలో
ఏదో తేడా గమనించి “నాన్నా! అమ్మ దగ్గర డబ్బు ఎందుకు లేదు? అమ్మ పేర బాంక్ అకవుంటే లేదా?”
అనడిగింది.
“డబ్బు లేక పోవడమేంట్రా బంగారూ? నేనిస్తాగా ఏం కావాలన్నా!”
అన్నాడు దర్పంగా.
“ అలా కాదు నాన్నా! నువ్వేదైనా ఇష్టమైంది కొనుక్కున్నట్టు
అమ్మ కొనుక్కోలేదా?” తల్లి మొహం వైపు చూపు సారిస్తూ అంది లహరి.
“ఎందుక్కొనుక్కోలేదూ? ఇంటిక్కావలసినవన్నీ అమ్మే
కొంటుందిగా!”
“ అది కాదు నాన్నా! ఇందాకా వంద రూపాయలు బెట్ చేస్తే
ఎలా కడతావని అడిగావు కదా? అంత డబ్బు కూడా అమ్మ సొంతానికి ఎందుకు లేదు?”
“అమ్మ ఉద్యోగం చెయ్యడం లేదు కదా! మరి సంపాదన ఎలా
ఉంటుంది?” అని, మళ్లీ ఏం తోచిందో “ఇదంతా సరదాకి రా అమ్మలూ. దాన్నంత సీరియస్ గా తీసుకోవాల్సిందేం
లేదు” నవ్వేస్తూ అన్నాడు.
“కానీ అమ్మ
ఇంట్లో ఎన్నో పనులు చేస్తుంది కదా” వదలకుండా మళ్లీ అడిగింది లహరి.
“అంటే ఇంట్లో పిల్లలకి చేసే సేవలకి డబ్బు పుచ్చుకోవాలంటావా?” వెటకారంగా అన్నాడు
రవి.
ఇందులో ఏదో తిరకాసుందని అర్ధమైనా అదేమిటో తెలియలేదు
లహరికి. తండ్రి గొంతులో వచ్చిన చిన్నపాటి తేడా, ‘ఇంక ఈ విషయం ఆపమ’న్న సూచనగా అర్ధమయినా
“ అలా కాదు నాన్నా! పోనీ అమ్మ ఏదేనా జాబ్ లో చేరితే?”
అంది నెమ్మదిగా.
ఆమాటకి రవి హాయిగా నవ్వుతూ “ చేరమను! నేనొద్దన్నానా?
అపుడంటే పిల్లలు చిన్నవాళ్లని వొద్దన్నా. ఆ టీచర్ జాబ్ లో తను సంపాదించే ఆరు వేల జీతానికి,
బస్సుల్లో వేళ్లాడి, నీరసంగా ఇంటికొచ్చి, వంట చెయ్యడానిక్కూడా ఓపిక లేకపోతే మీకిబ్బందని.
ఇపుడు చేరతానంటే నాకేం అభ్యంతరం?” అన్నాడు ఉదారంగా.
మాలతి సంభాషణలో పాలు పంచుకోకుండా, కిటికీ లోంచి
బయటకు చూస్తూ రాయిలా కూర్చుంది. మనసులో ఎన్నో ఆలోచనలు కందిరీగల్లా తిరుగుతున్నాయి.
తను చదువుకునే రోజుల్లో మొదటి శ్రేణిలో ఉండేది. ఎన్నోసార్లు లెక్చరర్ల మెప్పు పొందింది.
అలాంటిది ఏం చదివిందో కూడా మర్చిపోయింది ఇప్పుడు.చాలా ఉద్యోగాలకి తన వయసు దాటిపోయింది.
కారు ముందుకి పోతుంటే దారి పక్కన ఇండియన్ బాంక్
కనిపించింది. అక్కడ తన సహాధ్యాయి సుమతి మానేజర్ గా పని చేస్తోంది. ముప్ఫై ఆరేళ్ల తనకి
ఏం ఉద్యోగాలొస్తాయో? ఏదైనా టీచర్ ఉద్యోగం రావచ్చు. ఎందులోనైనా జూనియర్ మోస్ట్ గా చేరాలి.
బీ ఎడ్ లేదు గనక ‘ కన్సాలిడేటెడ్ పే’ ఇస్తారు. ఇంటి పనంతా అయ్యాక, ఓపిక తెచ్చుకుని,
మరిచిపోయినదంతా చదువుకుని, అర్ధం చేసుకుని క్లాసులో పిల్లలకి చెప్పాలి.
అన్య మనస్కంగా ఇల్లు చేరి వదిలేసి వెళ్ళిన పనిలో
జొరబడింది. కాలునెప్పికి అలవాటైన మాత్ర వేసుకుని, వెనక్కి తెచ్చిన గిన్నెలన్నీ తోమడానికి
వేసి, టీ కలిపింది. పిల్లలిద్దరూ పాలు తాగి కింద ఆడుకుందుకు వెళ్లారు. రవికి బయట తిరిగి
రాగానే కాసేపు పడుకోవడం అలవాటు. అతను గదిలో పడుకుని ఉన్నాడు. మాలతి తన టీ కప్పు తీసుకుని
బాల్కనీలో కూర్చుంది, రావి చెట్టుని చూస్తూ.
నాలుగు రోజుల క్రితం మోడులా కనిపించిన చెట్టు కొమ్మలనిండా
సన్నగా ఎర్రగా తళతళ లాడుతూ చిగుళ్లు. ఎండినట్టు కనిపించిన కొమ్మల మీద, కణుపు కణుపునీ
చీల్చుకుంటూ వస్తున్న లేలేత చిగుళ్లు. ఎప్పుడొచ్చాయో మరి అక్కడొకటీ అక్కడొకటీ లేతపచ్చ రంగులో గాలికి ఊగుతున్న ఆకులు. పొద్దువాటారుతుంటే
కొమ్మలమీద వాలుతున్న బంగారు కిరణాల వెలుగుల్లో చిట్టి చిట్టి పక్షుల సందడి పెళ్లి మంటపాన్ని
గుర్తుకు తెచ్చింది.
ప్రకృతికి ఉదాశీనత అంటే తెలియదేమో! తనని తనే ఉత్సాహ
పరుచుకుంటుంది. తనకి తనే చికిత్స చేసుకుంటుంది! ఒక్క ఆకు కూడా లేకుండా బోసిగా, ‘రాబోయే
ఎండా కాలాన్ని ఎలా తట్టుకుంటుందా’ అనిపించిన చెట్టేనా ఇది?
మండే వేసవిలో కూడా మూల మూలలకి తన వేళ్లు చాచి, అనుకోకుండా
కురిసే అకాల వర్షాలని కూడా ఆత్రంగా పట్టుకుని, కొమ్మల్ని చిగుళ్లతో అలంకరించుకుంటుంది.
కొమ్మకొమ్మకొక సన్నాయిగా మౌనరాగాలు మోగిస్తుంది. కరువులో కూడా కల్యాణ మంటపంలా కళకళ
లాడిపోతుంది. ఆఖరి ఎండుటాకు రాలే లోపే కొత్త చిగురు మొదలై, వారం రోజులయేసరికి చెట్టంతా
లేలేత ఆకుల్తో మిలమిలలాడ్తుంది. ఏప్రిల్ నెలలోనే తొలకరిలో తరువులా తయారవుతుంది.
ఎన్ని సంవత్సరాలదో తామిద్దరి పరిచయం! ఆ చెట్టులాగా
పరిసరాల్నీ పరిస్థితుల్నీ పరిశీలించుకుని, తదనుగుణంగా ప్రణాళిక రచించుకునే లక్షణం లేకపోతే
మనిషికెంత మేధస్సు ఉన్నా ఏం లాభం?
తన దాంపత్యం తీరు తెన్నులు తెలిసి కూడా భవిష్యత్తు
కోసం తనేమీ ఆలోచించుకోలేదు. తన ఆరోగ్యాన్ని పట్టించుకోలేదు. గుర్తింపు లేని సేవ చేస్తూ
కూపస్థ మండూకంలా మిగిలిపోయింది.
‘కనీసం ఇప్పుడేనా తన గురించి తాను శ్రద్ధ వహించాలి.
పిల్లలకి వాళ్ల పనులు వాళ్లు చేసుకోవడం నేర్పాలి. స్వావలంబన సాధించుకోవాలి!’ అనుకుంటూ
టీకప్పు ఖాళీ చేసింది మాలతి.
***
( ఆకాశవాణి , హైదరాబాద్ కేంద్రం, 2012 ; విహంగ జాల పత్రిక, జూన్, 2015)
http://vihanga.com/?p=15179#sthash.QXx8LytJ.dp