చూస్తూనే ఉండాలా?

                                                         -----------  వారణాసి నాగలక్ష్మి

                      ‘అమ్మను కన్న అమ్మేగా అమ్మమ్మా! నాన్నను మాకిచ్చిందీ నాన్నమ్మా !

                      బుడి బుడి అడుగుల బాల్యంలో తాతయ్య భుజాన ఎక్కీ సవారి చేసిందెవరయ్యా?’

           ప్రతి వేసవి లోనూ చిలకల్లాగా ఈ పాటని పాడుతూ తిరిగే సంజూ, మంజూ ఈ సారి రావడం లేదని మీనా ఫోన్ చేసింది.‘మంజు పదో తరగతిలోకొచ్చింది. దానికేవో స్పెషల్ క్లాసులున్నాయి. మాకు రావడానికి కుదరడం లేదు నాన్నా. ఈ సారి వేసవి సెలవుల్లో  మీరే రండి’ అని మీనా అడగ్గానే వసంత ప్రయాణానికి సిద్ధమైపోయింది.

          ఊరగాయలూ, పాలకోవాలూ, జంతికలూ స్వయంగా తయారు చేసి, భుజం లాగేస్తున్నా, కాలు సలుపు పెడుతున్నా పైకి చెపితే ఇవన్నీ చెయ్యనివ్వనని, ఒక్క మాట  కూడా మాట్లాడకుండా తయారు చేసినవన్నీ సంచుల్లో సర్దింది.

           భుజానికి మందు రాస్తూ కోప్పడితే “నేనేం చేశాను? సగం పని మీరే చేశారుగా” అంటూ తప్పించుకుంది. ట్రైనెక్కిన దగ్గర్నుంచి ఎప్పుడెప్పుడు వాళ్ళని చూస్తానా అని తహ తహ లాడిపోయింది. నిజం చెప్పద్దూ నాకూ అలాగే అనిపించింది.

         మేం మీనా ఇంటికి వెళ్ళి నాలుగేళ్ళు అయింది. అల్లుడు వాసు, మీనాకి ఇంజనీరింగ్ కాలేజీ లో రెండేళ్ళు సీనియర్. అతను డిగ్రీ పూర్తై ఎంబియ్యే చేస్తూ మీనాకి ప్రపోజ్ చేశాడు. చదువు పూర్తవుతూనే వచ్చిన మంచి సంబంధమనీ,ఒకే సబ్జెక్ట్ కనుక ఒకరికొకరు సహకరిస్తూ ఇల్లూ, ఉద్యోగాలూ చక్క దిద్దుకుంటారనీ అనుకున్నాం. ఇద్దరికీ కాంపస్ సెలెక్షన్ లో ఉద్యోగాలొచ్చాయి. రెండేళ్ళ ఉద్యోగం తర్వాత మంజుల పుట్టింది. మళ్ళీ రెండేళ్ళకే సంజయ్  పుట్టాడు. సంజు పసివాడిగా ఉన్నపుడు ఇద్దరు పసివాళ్ళనీ చూసుకోలేక ఉద్యోగం వదిలేసి ఇల్లూ, పిల్లల సంరక్షణ లో మునిగిపోయింది  మీనా. తర్వాత నాలుగయిదేళ్ళకి వాసు కూడా ఉద్యోగం వదిలేసి బిజినెస్ మొదలుపెట్టాడు. బాగా స్థిర పడ్డాడు.

           చాలా కాలంగా మీనా అడుగుతూనే ఉన్నా, సెలవులప్పుడు వాళ్ళే వస్తూండడంతో వాళ్ళింటికి మేం వెళ్ళింది తక్కువే ! ఇన్నాళ్ళకి వాళ్ళింటి ప్రయాణం కుదిరింది.

            ఆ వేళ శనివారం.సెలవులూ పైగా వారాంతం కావడంతో మేం వెళ్ళేసరికి పిల్లలిద్దరూ స్నేహితుల ఇళ్ళకి వెళ్ళారు. మా  భోజనాలు అయ్యాక ఇద్దరం కాసేపు పడుకుని లేచేసరికి సాయంత్రమయ్యింది. పిల్లలింటికొచ్చి టీవీ చూస్తున్నారు. మీనా ఏదో పని మీద మార్కెట్ కి వెళ్ళింది.

             ఇద్దరం పిల్లల్ని దగ్గరకి తీసుకుని ముద్దుచేద్దామని వెళ్ళాం. ఏదో సినిమా ఉత్కంఠగా చూస్తున్న వాళ్ళిద్దరూ ‘హాయ్ తాతా! హాయ్ అమ్మమ్మా!' ’ అని పలకరించేసి మళ్ళీ సినిమాలో మునిగిపోయారు. టీపాయ్ మీదున్న వార్తా పత్రికలో లో ముఖ్యాంశాలు చూస్తూ సినిమా వైపో చూపు పడేశా.

            అమ్మాయి వెంటపడే అబ్బాయి, అబ్బాయిని అసహ్యించుకునే అమ్మాయి. ఇద్దరూ ఇరవయ్యేళ్ళ లోపు వాళ్ళే .ఆ పిల్ల తనంటే ఇష్టపడటం లేదని తెలిసినా ఏ మాత్రం వెనక్కి తగ్గక పోగా 'దాన్ని పడేసి చూపిస్తానొరేయ్' అంటూ  చాలెంజ్ చేసి, వదలకుండా అల్లరి చేసే అబ్బాయి. వెంట తాన తందనానా అంటూ  పది మంది స్నేహితుల గుంపు ! 

             అమ్మాయికి మినీ స్కర్టూ, క్లీవేజ్ కనిపించే టీ షర్టూ దుస్తులైతే, అబ్బాయి శరీరమంతా కప్పేస్తూ పాంటూ, టీ షర్టూ, దాని మీద గళ్ళ కోటూ. రెండు మూడు సీన్లలో హీరో దురుసుగా హీరోయిన్ చెయ్యి మెలి తిప్పడం, మొరటుగా కాలు అడ్డుపెట్టి పడేయడం.... సగం సేపు అర్థం పర్థం లేని చెలగాటాలు నడిచాక ఆవేశంలో హీరో, హీరోయిన్ని పదిమందిలోనూ బలవంతంగా చెయ్యి పట్టి లాగి ముద్దు పెట్టుకుంటాడు. అప్పటిదాకా అతన్నసహ్యించుకున్న ఆ పిల్ల ఆ క్షణంలో సిగ్గుల మొగ్గయి పోతుంది. చిరునవ్వుల దొంతర్లలో సిగ్గుతో కందిపోయిన హీరోయిన్ మొహాన్ని ఎడమ నుంచి కుడి వైపుకి అరడజను సార్లు తిప్పి, మంచు కొండల్లో డ్యూయెట్ కోసం తీసుకుపోయాడు దర్శకుడు.

           వసంత కాఫీ చేసి తెచ్చి లైటు వేసింది.

           “అమ్మమ్మా! ప్లీజ్! లైటొద్దు. లైట్ లేకపోతేనే సినిమా ఎఫెక్టు బావుంటుంది “ అంటూ ఇద్దరూ బతిమాలారు. అలా బతిమాలుతూ ఉన్నప్పుడు కూడా వాళ్ళ దృష్టి టీవీ  స్క్రీను దాటి పోవట్లేదు !

            వాళ్ళకేదైనా చెప్పాలన్నా అది సమయం కాదని నేనే లేచి బాల్కనీ లోకొచ్చా. నా వెనకే వసంత.

           న్యూస్ పేపర్ లో మెయిన్ పేపర్ నేను తిరగేస్తుంటే వసంత  సిటీ ఎడిషన్ అందుకుంది.

          "ఏం వార్తలో..ఒక్కటీ పాజిటివ్ గా  కనిపించడం లేదు చదువుదామంటే " అన్నా.

            "పాజిటివ్ గా లేకపోతే మానె..ఈ సిటీ ఎడిషన్ చదువుతుంటే విచారం.. ..కాదు దుఖం కలుగుతోంది” అంది వసంత.

               ఏమిటన్నట్టు చూశా తన వైపు.

             "మళ్ళీ ఇంకో కాలేజీ అమ్మాయి మీద ఏసిడ్ దాడి! మనం మనుషుల మధ్య నివసిస్తున్నామా? లేక మృగాల మధ్యా అని ఆశ్చర్యం కలుగుతోంది”.

               నా మనసులో ఇందాకటి సినిమా కదిలింది. అవును మరి .. తల్లిదండ్రులిద్దరూ ఉద్యోగాలకి పోతూ పిల్లల్ని కోచింగ్ సెంటర్లకీ, స్కూలూ, కాలేజీలకీ వదిలేస్తుంటే ఇంటి వాతావరణం లో గాని, విద్యాలయాల్లో గాని మానవత్వపు విలువలు నేర్పించే ప్రయత్నం గాని, అవకాశం గాని ఏది? వ్యక్తిత్వ లోపాలు అంతకంతకూ ఎక్కువవుతుంటే ఆ లోపాలకి సినిమాలూ ,ఆ సన్నివేశాల్ని పదే పదే నట్టింట్లో చూపించే టీవీలూ అగ్నికి ఆజ్యం పోసినట్టు చేస్తున్నాయి.

             అందరబ్బాయిలకీ గర్ల్ ఫ్రెండ్ ఉండి తీరాలి. లేక పోతే అవమానం!

            తనిష్ట పడ్డ అమ్మాయి తననిష్ట పడక పోయినా వెంట పడి బలవంతం చేస్తే తల వంచుకుని సిగ్గు పడుతూ తన సొంతమవుతుంది!

              తనంటే ప్రేమ లేదనే అమ్మాయి మాట ఖాతరు చేయాల్సిన అవసరంలేదు !

              మృగాన్ని మచ్చిక చేసుకున్నట్టే ఎదురు తిరిగిన ఆడపిల్లని కూడా మచ్చిక చేసుకోవచ్చని ఉద్బోధిస్తున్నాయి  ఇవాళ్టి సినిమాలు !

              సరైన వ్యక్తిత్వం లేని కుర్రాళ్ళు తమని తాము హీరోలుగా భావించుకుంటూ, కోరిన ఆడపిల్ల తిరస్కరిస్తే అది కూడా కవ్వింపుగానే భావిస్తున్నారు. ప్రతిఘటన ఎదురైనపుడు దాన్ని ఎంత మాత్రం ఊహించనట్టు నిర్ఘాంత పోతున్నారు! కసితో, ప్రతీకారేచ్చతో రగిలిపోయి, తనను తిరస్కరించిన వ్యక్తికి తన మానాన తాను బతికే హక్కే లేదన్నట్టు ప్రవర్తిస్తున్నారు!

           "మన మంజు లాంటి టీనేజ్ అమ్మాయిల్ని చూసినపుడల్లా బెంగ గా ఉంటుందండీ. స్కూల్లో ఉన్నన్నాళ్ళూ ఓ రకం. ఈ పిల్ల రేపు కాలేజీ లో చేరితే సాయంత్రం ఇల్లు చేరేదాకా బెంగే…… ఇక్కడ చూడండి....నగర శివార్లలో వాచ్ మాన్ కూతురు అయిదేళ్ళ దాని మీద అత్యాచారంట! అక్కడే కాగితాలేరుకునే ఇరవయ్యేళ్ళ కుర్రాళ్ళు చేసిన ఘోరం. ఆ పసిది చావు బతుకుల మధ్య ఉందిట !"

          "నీ మనవరాలికి  కనీసం ఇంట్లో భద్రత ఉంది. ఆ వాచ్ మాన్ కూతురి మాటేమిటి వసంతా?" అన్నాను ఇలాంటి ఘోరాలకి మూల కారణాన్ని అన్వేషిస్తూ.

            ఇంతలో మీనా సరుకులు మోసుకుంటూ ఇల్లు చేరింది.

            తల్లీ కూతురూ వంటింటి పనిలో కబుర్లలో పడితే, నేను మళ్ళీ పిల్లల దగ్గర చేరాను.

            పిల్లా పిల్లాడూ ఇద్దరూ ఇష్టపడ్డాక పిల్ల తండ్రి విలన్ రూపం లో వచ్చాడు కాబోలు. ఎత్తులూ, పై ఎత్తులూ, దాడులూ, ఎదురు దాడులూ సాగుతున్నాయి. సన్నగా రివటలా నిండా అయిదడుగుల ఎనిమిదంగుళాలు కూడా లేని హీరో గారు విలన్ తాలూకు గూండాలందర్నీ మట్టికరిపిస్తున్నాడు. కత్తులూ, కొడవళ్ళూ, కర్రలూ, సైకిల్ చైన్లూ ...కళ్ళు చెదిరేలా రక్త పాతం !

           మగతనం అంటే ముందూ వెనకా ఆలోచించని ఆవేశం !

            స్త్రీత్వం అంటే శరీరాన్ని వీలైనంత ప్రదర్శిస్తూ నచ్చిన వాడిని ప్రొవోక్  చేయడం.

           చూసే పిల్లల దృష్టికి ప్రేమా, ఆకర్షణా, రొమాన్సూ, సెక్సూ  అన్నీ పర్యాయపదాలే !

           ఇంతకీ వాళ్ళలో ఏ లక్షణాలు ఒకరినొకరు ఇష్టపడేలా చేశాయో తెలియ జెప్పే ప్రయత్నమే లేదు! ప్రతి యువతీ, యువకుడూ తాము కోరుకున్న విధంగా ఆకర్షించబడాలంటే ఏవో కొన్ని సద్గుణాలు కలిగి ఉండాలని రచయిత సూచిస్తే, ఆ సినిమాని యువతరం మెచ్చదేమో. ఎంత పనికిమాలిన వాళ్ళైనా సరే ఆ హీరో హీరోయిన్లతో ఐడెంటిఫై చేసుకోగలిగేలా ఉంటేనే అది హిట్టవుతుందేమో !

           ఇలాంటి సినిమా చూసి వెళ్ళిన కుర్రాళ్ళు చెత్త కాగితాలేరుకునే వాళ్ళు కావచ్చు, చిన్నా చితకా పనులు చేసుకునేవాళ్ళు కావచ్చు, కాలేజీలకి చదువు పేరుతో వచ్చి అల్లరి చిల్లరిగా తిరిగే వాళ్ళు కావచ్చు, పనిలేని రౌడీలు కావచ్చు.. వీళ్ళెవరైనా ఇందాక  పేపర్లో చదివిన విధంగా అమానవీయంగా ప్రవర్తించడానికి ఎంతో కొంత అవకాశం ఉంది !

            ఇలాంటి సినిమాలూ, కథలూ ఎన్ని వచ్చినా సంఘంలో ఇంత మాత్రమైనా భద్రత ఉందంటే దానిక్కారణం సగటు మనిషి లో మనిషితనం ఇంకా మిగిలి ఉండబట్టే !

           కథ ఎక్కువ సాగకుండా అయిదు నిముషాలకొక ప్రకటన.

           సబ్బు, పేస్టూ, బ్రస్షూ , లిప్ స్టిక్కూ, షాంపూ, స్కూటర్, ఏసీ, అండర్ గార్మెంట్స్...ఇలా  వస్తువేదైనా ప్రకటనల్లో తొంభై శాతం యువతీ యువకుల మధ్య ఆకర్షణనీ, యువతుల శారీరక సౌందర్యాన్నీ, మనిషిలోని మృగ వాంఛనీ ఆధారంగా చేసుకుని రూపొందించినవే.

ఇవి కాకపోతే బిస్కెట్లూ, చాక్లెట్లూ, అయిస్క్రీములూ, పీజ్జాలూ, గోధుం పిండీ, వంట నూనె ఇలా తినే పదార్థమేదైనా ఊబకాయానికి దగ్గరలో ఉన్న పిల్లలూ, తల్లిదండ్రులూ, ఎదురుగా నోరూరించే ఆహార పదార్థాలు ! టీ షర్టూ,చెడ్డీ వేసుకున్న నవ యవ్వని 'ఫిట్' గా ఉండాలంటే 'షుగర్ ఫ్రీ' వాడమని సిఫార్సు చేస్తోంది. షుగర్ లైట్, ఆయిల్ లైట్ అంటూ వాళ్ల తయారీని కొంటే చాలు ఆరోగ్యం హామీ అన్నట్టు నమ్మబలుకుతుంటే చెవుల్లో పువ్వులు పెట్టుకుని వినే వాళ్ళూ కనిపిస్తూనే ఉన్నారు! ఆకుపచ్చని అందమైన పరిసరాల్లో చెట్ల నిండుగా పళ్ళు...అంతలోనే అవి వేఫర్లుగా మారిపోతున్నాయి. ప్లాస్టిక్ రేపర్ తీసి అందమైన అమ్మాయి వాటిని కళ్ళార్పుతూ తింటోంది!

            నాకు నవ్వొచ్చింది. చెట్లకి కాసిన నిజమైన పళ్ళని ఏ పిల్లలైనా తింటున్నారా? పిల్లలిద్దర్నీ ఓరకంట చూశా.

          అప్పుడే సంజూ వాళ్ళక్క వైపు తిరిగి "అక్కా! అమ్మ ప్రామిస్డ్ పీజా టు డే !" అన్నాడు.

           'య్యే' అంటూ ఇద్దరూ లేచి వంటింటిలోకి పరుగెత్తారు.

           "అమ్మా! యూ ప్రామిస్డ్ పీజా..డోంట్ కుక్ ఫర్ అజ్ "అంటూ అరిచారు.

            మీనా ఏదో చెప్పబోయింది గాని నానా గొడవా చేసి, అర్ధ గంట సేపు  టాపింగ్ గురించి తర్జన భర్జన పడ్డాక చివరికి పీజా ఆర్డర్ చేసుకున్నారు. రాత్రి భోజనానికి చాలాసేపు వాసు కోసం ఎదురు చూసి, ఫోన్ చేసింది మీనా. తనకి ఆలస్యమవుతుందనీ,  మమ్మల్ని తినేయమనీ  అతను చెప్పడంతో  మా భోజనాలు ముగించాం.

             పదవుతుంటే వాసు వచ్చాడు. మమ్మల్ని పలకరించి "ఇంకా లేచే ఉన్నారా మామయ్యా ! పడుకోవాల్సింది ....పొద్దున్నే మాట్లాడుకునే వాళ్ళం కదా” అన్నాడు. నోట్లో వక్కపొడి ఉన్నా అతని ఊపిరి లోంచి ఆల్కహాల్ వాసన. ఈ రోజు మేమొస్తున్నామని తెలుసు. అయినా ఆగలేక పోయాడన్న మాట !

           అతను అప్పుడప్పుడు తాగుతాడని తెలుసు. ఇలాంటి అలవాట్లు రాను రాను తీవ్రమౌతాయే గాని సాధారణంగా మెరుగవవు. మనసు చివుక్కు మంది. మీనా వైపు చూశాను. ఏ భావమూ కనపడనివ్వని ప్లాస్టిక్ మొహం కనిపించింది.

         పిల్లలప్పటికే పడుకున్నారు. అతని అలవాటు మారదని తెలిశాక మీనా చేసిన అలవాటది. తండ్రి వచ్చేసరికి పిల్లలు నిద్రలో ఉంటారు. కొంత నయం. కానీ ఎన్నాళ్ళు ఇలా సాగుతుంది? భారమైన మనసుతో పడుకున్నాం.

           ఓ రాత్రి వేళ మెళకువొచ్చింది. ఏదో దుర్గంధం. కాసేపు అర్థం కాలేదు ఎక్కడున్నానో.. కిటికీ లోంచి లోపలకి పడుతున్న నగరపు వెలుగుల్లో గదిలో వస్తువులు కనిపించాక తేరుకుని మెల్లిగా లేచాను. వంట గాస్ వాసనా అని అనుమానం వచ్చింది. వంటింట్లోకి వెళ్ళి స్టవ్ దగ్గర నిలుచుని వాసన పీల్చా. ఉహు గాస్ వాసన కాదు.

         తలుపు తెరిచి బాల్కనీ లో కెళ్ళి నిలుచున్నా. ఎక్కడినుంచో వచ్చే ఆ వాసన అంతకంతకు ఎక్కువై ఆయాసం వస్తున్నట్టనిపించింది. నగరంలో కాలుష్యాలకి విసిగి ఊరిబయట ప్రశాంతంగా ఉంటుందని ఇక్కడ ఫ్లాట్ కొన్నాడు వాసు. ఇక్కడ పరిశ్రమల వ్యర్ధాల దుర్వాసన! తండ్రీ పిల్లలూ రోజూ బోలెడు దూరాలు ప్రయాణించాలి,అదే కలుషిత వాతావరణంలో!

             తలుపు మూసి లోపలకు వస్తుంటే మీనా గది నించి అస్పష్టంగా మాటలు వినిపించాయి. పదడుగులేసి మా గది చేరుకునే లోపే  అవి ప్రేమ పక్షుల కలరవాలు కావనీ,  పోగైన అసంతృప్తుల తాలూకు కలవరాలూ, అలజడులూ అనీ  అర్థమైపోయింది.

           ఎప్పటికో నిద్ర పట్టింది.

             ఆదివారం తెల్లారింది.

             ఇద్దరం కాలకృత్యాలు తీర్చుకుని హాల్లోకి వచ్చేసరికి మీనా కాఫీ కలిపి తెచ్చి "రాత్రి నిద్ర  బాగా పట్టిందా నాన్నా?" అనడిగింది.

        ” పర్వాలేదమ్మా! ఏదో వాసనకి మెలకువొచ్చింది.మళ్ళీ పడుకుంటే నిద్ర పట్టిందిలే" అన్నా.

          "ఇండస్ట్రియల్ ఎఫ్లుయెంట్స్ రాత్రుళ్ళు వదిలేస్తారు నాన్నా! ఆ వాసనకి మెళుకువొచ్చేస్తుంది. మధ్య రాత్రి గాస్ వాసనేమో అని వంటింట్లోకి పరుగెత్తి చెక్ చేస్తూ వుంటా" అంటూ పిల్లల్ని లేపడానికి వెళ్ళింది. నిద్ర లేమితో భారంగా ఉన్న ఆ కళ్ళు రాత్రి విన్న ఆ కొద్దిపాటి సంభాషణని మళ్ళీ గుర్తుచేసాయి.

           "అలా వాకింగ్ కెళ్ళొస్తా తల్లీ ..కూరలేవన్నా తేవాలా? " అన్నా కాఫీ అయాక.

           "లేదు నాన్నా, నిన్న తెచ్చాను"అని "మన కాంప్లెక్సులోనే వాకింగ్ ట్రాక్ ఉంది. జిమ్ కూడా ఉంది. బయటికి వెళ్ళక్కర్లేదు” అంది.

             వసంత కూడా వస్తుందేమో అని చూశాను.

             నవ్వుతూ "మీరు వెళ్ళిరండి" అంది. ఇది మాకెప్పుడూ ఉండే గొడవే. వీలయినప్పుడల్లా తప్పించుకోవాలని చూస్తుంది తను.

         "సరే రేపటి నుంచీ వద్దువు గాని" అంటూ  మౌనహాసంతో 'రేపు ఇలా ఊరుకోను ' అన్న హెచ్చరికనిచ్చి కిందకి దిగాను.

       చిన్న చిన్న లాన్లూ, పూల తోటలూ దాటుతూ వాకింగ్ ట్రాక్ లో ఒక అరగంట నడిచి, కాంప్లెక్సు లోపలే ఉన్న జిమ్, సూపర్ మార్కెట్ వైపు నడిచా. అద్దాల గోడల లోంచి రకరకాల వ్యాయామ పరికరాలు కనిపిస్తున్నాయి. పద్ధెనిమిదేళ్ళ వాళ్ళ నుంచి, నడి వయసు వాళ్ళ వరకు చాలామందే ఉన్నారు లోపల. చెమటలు కక్కుతూ వ్యాయామం చేస్తున్నారు. త్రెడ్ మిల్ మీద పరుగెత్తే అమ్మాయిల్నీ, పదేసి కిలోల బరువుల్ని చేతుల్తో ఎత్తి దింపుతూ భుజ బలం పెంచుతున్న కుర్రాళ్ళనీ పరికిస్తుంటే ప్రతి రోజూ ఒక క్రమ శిక్షణ తో చేస్తేనే అంత చక్కని శరీరాకృతి వస్తుందనిపించింది.

ఇలాంటిదే మనో వ్యాయామశాల కూడా ఉంటే బావుణ్ణు! !

          స్వింగ్ డోర్ తెరుచుకుని లోపలికెళ్ళా. ఏసీ గాలి చల్లగా తగిలింది. దీర్ఘ చతురస్రాకారపు గదిలో జిమ్  ఎక్విప్ మెంట్ కి అభిముఖంగా రెండు మూలలా రెండు పెద్ద ఎల్ సీడీ టీవీ లున్నాయి. రెండిటిలోనూ హిందీ డాన్సు పాటలు వరసగా వస్తున్నాయి. అన్నీ శృంగార గీతాలే. ముందుకీ వెనక్కీ ఊగుతూ, పదిమంది మగవాళ్ళ చేతుల్నించీ తప్పించుకుంటూ, కన్ను గీటుతూ నాయిక తిరుగుతూ  వుంటే "నన్ను మనసులో పెట్టుకో, నీ వంటికే చుట్టుకో, నా ధాటికే తట్టుకో " అంటూ దాదాపు మూలుగుతున్నట్టుగా హీరో పాడుతున్నాడు.

            విన్న వెంటనే చిన్న పిల్లల్ని కూడా ఆకట్టుకునే లాంటి ఆకర్షణీయమైన బీట్ !

            హీరో కళ్ళ నిండా లాలస.

            హీరోయిన్ కళ్ళనిండా కవ్వింపు!

           మళ్ళీ డోర్ తెరుచుకుని బయటికి వస్తుంటే నేటి ప్రపంచం అంతా కోరికలూ, శారీరక అవసరాలూ, ఇష్టాయిష్టాలూ వీటి చుట్టే తిరుగుతున్నట్టు అనిపించింది. టీవీ, సినిమా లాంటి ఎంతో శక్తి వంతమైన ప్రచార సాధనాలని మనో నిగ్రహం పెంచుకోవడం, శ్రమ విలువ తెలుసుకోవడం, నిరాడంబరంగా జీవించడం.. ….ఇలాంటి కథాంశం తో ఆకట్టుకునే సినిమా లేదా సీరియల్ రూపొందించడం కుదరదా? నిజ జీవితం లో ఎదురయ్యే లంచగొండితనం, అధికార దుర్వినియోగం, అత్యాచారాలూ ….. ఇలా ఏ సమస్య ఎదురైనా ఎవరిని కలవాలో, ఎలా పరిష్కరించుకోవాలో తెలియ జెసే సమాచారాన్ని ఆకర్షణీయమైన కథల్లో చొప్పించడం సాధ్యం కాదా?

         ఒక బక్క పలచని హీరో పదిమంది బలాఢ్యుల్ని తన్ని తరిమేసినట్టు కాకుండా సమస్యల వలయాల్లో చిక్కుకున్నా  మానసిక ధైర్యంతో వాటినెదుర్కుని జీవితాన్ని చక్కదిద్దుకున్న వాళ్ళని చూపించి స్ఫూర్తిని కలిగించడం వీలు కాదా??

           నాలుగడుగులు వేసి పక్కనున్న సూపర్  మార్కెట్ దగ్గరకొచ్చేసరికి పదహారు పదిహేడేళ్ళ అమ్మాయిలూ , అబ్బాయిలూ  అరడజను మంది నన్ను దాదాపు తోసుకుంటూ లోపలికి వెళ్ళారు. అప్రయత్నం గా వెనక్కి తూలి సర్దుకున్నాను. లోపలికెళ్తున్న అమ్మాయిల చాలీ చాలని బట్టల మీద దృష్టి పెట్టిన గేట్ కీపర్, హెల్పర్ ..ఇద్దరి కళ్ళలోనూ అదో లాంటి నవ్వు.

          మెల్లిగా ఇంటిదారి పట్టాను.

        లిఫ్టు దగ్గర అయిదారుగురు పనివాళ్ళు, ఇద్దరబ్బాయిలూ, ఇద్దరు అమ్మాయిలూ నిరీక్షిస్తూ కనిపించారు. పన్నెండు  మందికి చోటున్న ఆ లిఫ్టులో పది మంది నిలుచున్నాం. బాగా దగ్గరగా నిలుచోవలసి వచ్చిన పరిస్థితి. అమ్మాయిల అనాచ్చాదిత శరీర భాగాల్ని ఓరకంట చూస్తూ నిల్చున్నారు పనివాళ్ళు! తోటి మగ పిల్లలకలవాటైనంతగా ఈ పనివాళ్ళకి అమ్మాయిలని అలా చూడడం అలవాటుండదుగా.

          "కంట్రీ బ్రూట్స్ ..వై డూ దే అలౌ ది వర్కర్స్ టు యూజ్ దిస్ లిఫ్ట్”  అంటోంది ఒక అమ్మాయి.

          " ది అదర్ వన్ ఈజ్ అండర్ రిపైర్ యార్" అంది రెండో అమ్మాయి.

            మా అంతస్థు లో లిఫ్ట్ ఆగగానే అమ్మయ్య అనుకుంటూ బయట పడ్డాను. సమయం చూస్తే తొమ్మిది. ఇంట్ళోకొచ్చేసరికి ముందు హాల్లో వాసూ, పిల్లలిద్దరూ కూర్చుని టీవీ చూస్తున్నారు.

          వాసు చేతిలో న్యూస్ పేపర్. పేపర్ చదువుతున్న వాసు దృష్టి టీవీ మీద అంతగా లేదు గాని పిల్లలిద్దరూ కళ్ళప్పగించి చూస్తున్నారు. ఇక్కడా అంతే. పాట తర్వాత పాట. నడుం గిల్లడం, బుగ్గ కొరకడం, చెవి కొరకడం…..

         పిల్లలతో పాటు వాసు కూడా అక్కడే ఉండి పేపర్ చదువుతూ అలాంటి కార్యక్రమం  చూడడం ఆశ్చర్యమనిపించింది.

         ఇంతలో మీనా వచ్చి"ఎన్నిసార్లు చెప్పాలి.. పొద్దున్నే టీవీ పెట్టద్దని" అంటూ టప్పున టీవీ  కట్టేసింది.

          "మేం పెట్టలేదు. నాన్న పెట్టారు"అన్నాడు సంజు కోపంగా.

          "ఎవరైనా సరే …ఆదివారం మధ్యాన్న భోజనాలయ్యేదాకా టీవీ పెట్టడానికి లేదు. వెళ్ళి స్నానాలు చేసి తయారవండి"అంది తీవ్రంగా. వాళ్ళ రియాక్షన్ తెలిసిందే. కాళ్ళు టపటపా కొట్టుకుంటూ అసహనంగా, ఆవేశంగా లేచి వెళ్ళారు.. బాత్రూముల తలుపులు ఢాం ఢామ్మని పడ్డాయి.

          మరో పావుగంటకి వాసు స్నానం చేసి వచ్చి "మామయ్యా ! నాక్కొన్ని పనులున్నై.. వీలైనంత తొందరగా వచ్చేస్తాను. మీరు బ్రేక్ ఫాస్ట్ చేసి రెస్ట్ తీసుకోండి" అన్నాడు షూస్ వేసుకుంటూ.

          "అదేమిటి?  టిఫిన్ తీసుకోకుండా " అంటూ మీనా అతనికి ప్లేట్లో ఇడ్లీలు పెట్టి తెచ్చిచ్చింది.

          "వచ్చాక తింటా మీనా.. ఇప్పుడాకలి లేదు"అంటూ అతను వెళ్ళిపోయాడు.

          "మళ్ళీ వచ్చేసరికి లంచ్ టైమవుతుంది. రెడీగా ఉన్న టిఫిన్ ఎంతో కొంత తిని వెళ్ళడానికేమిటి? తండ్రి ఇలా ఉంటే పిల్లలు వేరేగా ఎలా ఉంటారు?" విసుక్కుంది.

          ఇంతలో మినీ స్కర్టూ, పలుచని షర్టూ వేసుకుని వచ్చి"అమ్మా..ఇవాళ శ్రావ్య బర్త్ డే పార్టీ! ఫ్రెండ్స్ అంతా ఓహరీస్ లో కలుస్తున్నాం! " అంది   మంజు.

        ‘ముందు చెప్పక్కర్లేదా’ అనీ, ‘ఇప్పుడేం ముంచుకు పోయిం’దనీ  కాసేపు వాగ్వాదాలయ్యాక ‘ఈ డొక్కు డ్రెస్ లో వెళ్తావా, వీల్లే’దంది మీనా. 'నీ చీర కట్టుకు వెళ్ళనా’ అంది మంజు వెటకారంగా.

          ఇంతలో సంజు ఒక బౌల్ లో పాలూ, కార్న్ ఫ్లేక్సూ వేసి తెచ్చుకుని  టీవీ పెట్టాడు.

           "ఏమిట్రా నీ వెధవ్వేషాలు? టీవీ పెట్టద్దన్నానా? అందరికీ ఇడ్లీలు చేస్తే నీకు సీరియలా?"అంటూ అరిచింది మీనా.

           "ఏమిటమ్మా నువ్వూ?  అన్నిటికీ నీ ఇష్టమేనా? సెలవుల్లో కూడా టీవీ చూడకూడదా? నీకు ఇడ్లీలిష్టమైతే అంతా అదే తినాలా?"అంటూ వాడూ గట్టిగా అరిచాడు.

            "నాకు ఇష్టమై చెయ్యలేదు. ఆరోగ్యానికి మంచివి గనక చేసాను. ఇంట్లో ఒక్కొక్కరికీ ఒక్కక్క రకం చెయ్యడం పద్ధతి కాదు. చేసిన టిఫిన్ వేస్ట్ అయిపోదూ? ఎన్నిసార్లు చెప్పినా డిసిప్లిన్ లేకుండా ఎందుకుంటావు?" కోపాన్నణుచుకుంటూ అంది మీనా.

        “వేస్ట్ ఎందుకవుతుంది.. ఫ్రిజ్లో పెట్టి రేపు తిను"అన్నాడు వాడు.

         నేనూ వసంతా మూగవాళ్ళలా చూస్తూ కూర్చున్నాం. వేడెక్కిన గది పిల్లల నిష్క్రమణతో నిశ్శబ్దమయ్యింది.

        ముగ్గురం ఏదో తిన్నామనిపించి లేచాం. పక్కమీద వాలితే మాగన్నుగా నిద్ర పట్టింది. కలత నిండిన పగటికల నించి లేచేసరికి హాల్లో మీనా, వసంతా లోగొంతుక తో మాట్లాడుతూండడం వినిపించింది.

నిద్ర మత్తులో కొద్దిసేపలా ఉండి హాల్లోకి వచ్చాను.  నన్ను చూస్తూనే  వసంత కుర్చీ దగ్గర నేలమీద కూర్చుని,తన ఒడిలో తల పెట్టు కుని ఉన్న మీనా "ఇంకా పోపులు వెయ్యాలి" అంటూ లోపలికి వెళ్ళింది. దాని తడి కళ్ళు నా మనసులో గుచ్చుకున్నాయి.

        వసంత పక్క కుర్చీలో కూర్చున్నా. నా కళ్ళలో ప్రశ్నకి తర్వాత చెప్తానన్నట్టు చెయ్యి చూపించింది వసంత.

        భోజనాల  సమయానికి వాసు రాలేదు. నాకు షుగర్ సమస్య ఉండడం  వల్ల కాస్త కూడా అటూ ఇటూ కాకుండా నాకూ,తోడుగా తనకీ భోజనం వడ్డించేస్తుంది వసంత.

         ఉండబట్టలేక వాసుకి ఫోన్ చేశా.

        "మీరు తినెయ్యండి మామయ్యా.. నాకింకా ఆలస్యమవుతోంది" అన్నాడు.

         "ఎక్కడికమ్మా ఇతను వెళ్ళిందీ?" మీనానడిగాను.

         "ఏమో నాన్నా.. ఏవో ఇన్వెస్ట్ మెంట్లూ, వాటిని కాపాడుకునే తిప్పలూ.." అని కాసేపాగి "ఎంత సంపాదిస్తే ఏమిటి ? కమ్మగా వేడన్నం కుటుంబంతో కలిసి తినే యోగం లేదు ఆదివారం పూటైనా" అంది.

       "మీనా, అతని సంగతి సరే పిల్లల విషయం లో అలా నియంత లా కాకుండా స్నేహితురాలిలా చెప్పలేవూ? టీవీ పెట్టద్దని ఇవాళ హుకుం జారీ చేసే బదులు మొదటి నుంచి కొన్ని మంచి ప్రోగ్రాంలు చూసేలా వాళ్ళకి అలవాటు చెయ్యాల్సింది " అన్నాను మృదువుగా.

         మీనా వెలితిగా నవ్వింది.

        "మన తరంలో లాగా ఇప్పుడు కుదరదండీ…..ఈ తరం పిల్లల మీద తల్లి ప్రభావం ఎంత మటుకూ అన్నది చెప్పడం కష్టం. తల్లి కూడదన్నది తండ్రి ఓకే  అంటే పిల్లలకి తల్లి మీద అయిష్టం ఏర్పడం సహజం! తల్లీ తండ్రీ ఒక్కటిగా నిలబడి ఒక డిసిప్లిన్ ఖచ్చితంగా అమలు చెయ్యగలిగితే ఆ దారిలో నడవడానికి వాళ్ళు అలవాటు పడతారు. ఇక్కడలా వీలవదు కదా”  అంది వసంత.

          మూడు దాటాక వాసు వచ్చాడు. అతని వెనకే పిల్లలిద్దరూ వచ్చారు…మంజు బర్త్ డే పార్టీ నించీ, సంజు స్నేహితుడి ఇంటి నించీ.

        ఎండకి కందిన మొహం చూస్తూ "దేన్లో వెళ్ళావు వాసూ? కార్లో వెళ్ల లేదా ? మొహం అలా కంది పోయిందేం? "అడిగాను.

      "కార్లోనే వెళ్ళాను మామయ్యా!" అంటూ లోపలికెళ్ళాడు.

      "మీ బీపీకీ, ఈ వేళ గాని వేళ భోజనాలకీ కుదరదని తెలిసినా సెలవు రోజు కూడా ఎందుకిలా తిరుగుతారు?"అంటూ మీనా వెంట వెళ్ళింది.

     "తొందరగా రావోయ్. ఆదివారం స్పెషల్ గుత్తొంకాయ్ కూర చేశారు తల్లీ కూతురూ కలిసి " అన్నాను టేబుల్ దగ్గర కూర్చుంటూ.

     మీనా అవెన్ లో వేడి చేసిన అన్నం, కూరా, సాంబారూ తెచ్చి టేబుల్ మీద పెట్టింది. అతను బాత్రూం నించి బయటికొచ్చిన దగ్గర్నించి ఒకటే ఫోన్ కాల్స్. కాసేపు ఆ ఫోన్ స్విచాఫ్ చెయ్యకూడదూ అనిపించింది. ఇద్దరం ఎదురుచూస్తూ కూర్చుంటే మూడున్నర దాటాక అతనొచ్చాడు. వేడి అన్నంలో ముందు సాంబారు వడ్డించేసుకున్నాడు.

        "అదేమిటీ? కూర రుచి చూడరా?"అంది మీనా.

         "సాంబార్లో నలుచుకుంటాలే "అన్నాడు ఆసక్తి లేకుండా.

         "సాంబార్లో కూర ఏం బావుంటుందీ? రెండూ కలిసి ఉప్పెక్కువై పోదా?"అని మీనా గొణుక్కుంది.

నాలుగు నిముషాల్లో భోజనం ముగించి అతను పడుకుంటానని వెళ్ళిపోయాడు.

            మీనా నావైపు చూసి "అంతే నాన్నా! శ్రద్ధగా ఏదైనా వండినా దాన్ని ఆస్వాదించే తీరికా, ఆలోచనా ఆయనకుండవు" అంది టేబుల్ శుభ్రం చేస్తూ.

        "తాతా! నాన్నకిష్టమైనవి నాన్న చేస్తారు. కావాలనుకున్నది తింటారు. వై షుడ్ అమ్మా వరీ సో మచ్?" అనేసి వెళ్ళిపోయింది మంజు, వాళ్ళమ్మ స్పందన వినడం ఇష్టం లేక.

        "అమ్మ నడుం వాల్చినట్టుంది. కాసేపు నువ్వూ రెస్ట్ తీసుకోమ్మా.." అంటుంటే  పిల్లలిద్దరూ సాయంత్రం సినిమా కెళదామని తండ్రి దగ్గర చేరారు.

         అయిదయింది. వసంత కాఫీ కలిపి తెచ్చింది .అంతా కబుర్లు చెప్పుకుంటూ బాల్కనీ లో కూచున్నాం వాసు తప్ప. అలిసిపోయి పడుకున్నాడని నేనూ అడగలేదు.

         చీకట్లు బాగా అలుముకున్నాక వాసు లేచి వచ్చాడు. హాల్లో టీవీ ముందు కూర్చుని ఛానల్స్ మారుస్తూ ఏదో సినిమా దగ్గర ఆపాడు.. పిల్లలు బయట సినిమా టికట్లు ఆన్ లైన్లో దొరకలేదని మాట్లాడకుండా వచ్చి తండ్రి పక్కన కూర్చున్నారు.

           ఏం చెప్పదలచాడో రచయిత, ఏం చూపించదలచాడో దర్శకుడు ...అర్థం పర్ధం లేని సినిమా నడిచిపోతోంది. ఆహ్లాద కరమైన,అనురాగం నిండిన గీతాలూ, సన్నివేశాల స్థానంలో మృగ వాంఛ, ఆశ్లీలతే కాక వావి వరసల పట్ల నిర్లక్ష్యం చోటుచేసుకుంటున్నాయి..ఈ ధోరణి యువతనెటు లాక్కెళుతుంది? ప్రాణస్నేహితురాలి భర్త తో ఒకామె వివాహేతర సంబంధం నడుపుతుంటే, మరో స్త్రీ భర్త మేనల్లుడితో ఫ్లర్ట్ చేస్తోంది!

          అక్కడక్కడ నవ్వించే హాస్య సన్నివేశాలు పిల్లలతో పాటూ ఎంజాయ్ చేస్తున్న వాసుని చూస్తుంటే  పిల్లల మనసుల్లో విష బీజాలు నాటుకుని, నాని, మొలకెత్తుతుంటే వాటి పరిణామాన్ని గుర్తించలేని స్థితిలో ఉన్న ఎందరో తల్లిదండ్రులు కనిపించారు.

         కౌమారంలో ఉన్న పిల్లల మనో భావాలనీ, ఉద్రేకాలనీ, వయసుడిగిన మేమూ, పరుగు జీవితపు వొత్తిళ్ళలో వాంఛలుడిగిన వాసూ అర్థం చేసుకోలేక పోవచ్చు. ఇలాంటి వాతావరణం వీళ్ళనేం చేస్తుంది?

        వసంత వచ్చి "బీచ్ కి వెడదామా" అనడిగింది.

        "అమ్మా ఇపుడు జీ లో 'జిందగీ నా మిలేగీ దుబారా' మొదలవుతుంది...సూపర్ సినిమా. నువ్వూ రా.  అంతా చూద్దాం" అన్నాడు సంజు.

        "అది థియేటర్ లో చూశాం కదరా! మళ్ళీ అదేనా? బోర్" అంది మీనా. టీవీ లో మునిగి పోయి                ఎవరూ పట్టించుకోలేదు.

            వసంతా, మీనా రాత్రి వంటా, మర్నాటికి కూరలు తరుక్కోవడం చూసుకుంటుంటే పదినిముషాలు సినిమా చూసాక నేనూ వెళ్ళాను.

        "డబ్బు సంపాదనలో పడిపోయి జీవితాన్ని కోల్పోకూడదని ఆ సినిమా సందేశం. ఎన్ని సార్లు ఆ సినిమా చూసినా ఆ సందేశం  మీ అల్లుడికి అర్థం కాదు. ఇంక పిల్లలకేమో ఎవరికిష్టమైంది వాళ్ళని చేసుకోనివ్వాలని ఉంటుంది..నియంత్రణా, క్రమ శిక్షణా అనేవి అవసరం లేని విషయాలుగా చూపించే సినిమా ఎందుకు నచ్చదూ? సినిమా నిండా ఉన్న హాట్ సీన్ల పట్ల పదిహేనేళ్ళ పిల్లలకి కుతూహలం అనిపించడం లో ఆశ్చర్యం ఏముంది??" అంది మీనా.

       "వాసుతో ఈ విషయాలన్నీ నువ్వు  మాట్లాడాలి మీనా ! " అన్నా.

        "వేస్టు నాన్నా.ఆయన వినరు. 'పిల్లలు ఎక్కడో ఒకచోట చూస్తారు. చుట్టూ ఉన్న కంపు గాలిని ఇంట్లోకి రాకుండా ఎలా ఆపుతాం? చూడనీ'అంటారు” అంది.

      నిన్న రాత్రి నన్ను మేల్కొలిపిన దుర్వాసన గుర్తొచ్చింది. నిజమే ఏం చెయ్యగలిగాను? అనుకున్నాను. మళ్ళీ గుర్తొచ్చింది బాల్కనీ తలుపు వేసేసి లొపలికొచ్చాను కదా కనీసం. ఆయాసం వస్తున్నా అక్కడే నిలబడి ఉండిపోలేదుగా! వినియోగదారుడు వద్దన్న వస్తువుని వ్యాపారస్తుడు ఎలా అమ్ముతాడు?

         అందరూ పడుకున్నాక నిద్ర పట్టని నేను అటూ ఇటూ దొర్లుతుంటే "లేచే వున్నారా?”అంది వసంత.

        "ఊ……..సినిమాలూ, టీవీ ఛానళ్ళూ ఎక్కడ చూసినా ఇంత విచ్చలవిడిగా శృంగార సనివేశాలూ, ద్వందార్ధాలూ, ఒక్కోచోట పచ్చిగా ఒకటే అర్థం ..ఏమిటిదీ అని ఆశ్చర్యం, విచారం కలుగుతున్నాయి" అన్నాను.

          "కాలం మారిపోయిందండీ! ఏడుగజాలూ, మేలి ముసుగులూ పోయి స్లీవ్ లెస్లూ, పొట్టి కుర్తాలూ, పాంట్ షర్ట్ లూ ఎలా వచ్చాయో అలాగే ఇదీ.." అంది.

         "ఇది అలా కాదు వసంతా! నేను వస్త్ర ధారణ గురించి మాట్లాడదం లేదు. స్త్రీ పురుషుల కెమిస్ట్రీ గురించి మాట్లాడుతున్నాను. సమాజం లో కొంత కట్టుబాటు ఉండాలి కదా. ఒకే పరిస్థితుల్లో ఉన్నా యువ శరీరంలో కలిగే స్పందనలూ, వయసుడిగిన శరీరపు స్పందనలూ వేరు వేరు. పేలడానికి సిద్ధంగా వున్న టపాకాయని నిప్పుసెగ పక్కన పెడతామా?" అన్నాను.

         "నిజమే గాని మనమేం చెయ్యగలం? ప్రవాహంతో పాటు పోవడం తప్ప.."

         “అదే అర్థం కావట్లేదు.. రాగానే లెక్చర్లిస్తే ఎవరు వింటారు? మధ్య తరగతి జీవితాల్లో ఎంతో ముఖ్య స్థానం టీవీది. దాన్నిండా ఆ రెండు రకాల ఆకళ్ళూ, లేదంటే రక్తం కాలువలు కట్టే హింసా..ఇవి తప్ప మరో ముఖ్య మైన అంశమేదీ లేదా? ప్రకటనల్నిండా జంక్ ఫూడ్స్..చీజ్ కారుతున్న పీజాలూ , బర్గర్ లూ, పూరీలూ, ఇయిస్ క్రీములూ, చాక్ లెట్లూ...ఆకర్షణీయంగా కనిపించే ఆహారం, వాటిని ఆబగా తింటూ అదే కైవల్యమంటున్నట్టున్న పిల్లలూ పెద్దలూ..ఇక రెండో ఆకలి..దాని విషయం లోనూ మితి లేదు, పద్ధతి లేదు.ఎందుకిలా?"

         వసంత కొంత సేపు మౌనంగా ఉండి తన చల్లని చేతిని నా చేతులమీద వేసి మెల్లిగా రాసింది. పక్కకి తిరిగి తన కళ్ళలోకి చూశాను. బయటి వెలుగు తన మొహం మీద పడి ,ఆ కళ్ళలొ వెన్నెల వెలుగు ప్రకాశించింది. ఆ వెలుగులో ఏదో దిగులు ….ఏదో చెప్పదలచిందని అర్థమైంది.

         “పొద్దున్న మీనా ని చూశారుగా ?" అంది.

         "అవును. ఎందుకలా నిరుత్సాహంగా, దిగులుగా ఉంది ?” అడిగాను.

          “చాలాకాలంగా తెలిసిన విషయమే. ఇద్దరు పిల్లలన్న మాటే గాని దాని దాంపత్యం లో శారీరక సాన్నిహిత్యం, సహజమైన శృంగారం దాదాపుగా లేనట్టే. ఎవరితోనూ చెప్పుకోలేని విషయం కదా ఇది. దానికి విరక్తీ ,ఉక్రోషం కలుగుతూంటాయి."

          "........."

          "అసలు ఈ తరమే అలా ఉందండీ! ఎంత స్వేఛ్చ ఉన్నా సౌకర్యాలూ, జీతాలూ, హోదాలూ ఈ వెంపర్లాటలో నవరసాల్లో ముఖ్యమైన ఒక రసానికి ప్రాముఖ్యత దొరకట్లేదు. అందుకే అదే విషయాన్ని ప్రొజెక్ట్ చేసి చూపిస్తున్నారేమో!"

          "అక్కడే పొరబడుతున్నావు వసంతా! అదే సరైన దైతే వాసు ఆ దృశ్యాలనే పదే పదే చూసినా అలా ఎందుకున్నాడు?"

         “నాకర్థమైనంత వరకూ అది కూడా ఆధునిక జీవన ధోరణే. ఎన్నో వస్తువులు, కార్లూ, సెల్ ఫోన్లూ కొనుక్కోవడం, వాటిని నలుగురిలో చూపించుకుని తమ స్థాయిని ప్రదర్శించుకోవడం. తర్వాత దాని మీద కోరిక పోతుంది! బిజినెస్ మొదలెట్టి స్థిర పడ్డాక నాలుగేళ్ళకో కారు చొప్పున మార్చాడు చూడండి. ఎప్పుడూ ఆ కారు చక్కగా మెయింటైన్ చేసిన పాపాన పోలేదు. కొని సొంతం చేసుకున్నాక దాని మీద మోజు పోతుంది."

       "నిజమే వసంతా…..ఇదివరకు ఏ వస్తువు కొన్నా అది తర తరాలుగా ఇంట్లో  ఉండిపోయే వస్తువుగా భావించే వాళ్లం. అందుకే కొంత సంపాదించాక, అవసరమైన వస్తువులన్నీ కొనుక్కున్నాక, తృప్తి కలిగేది. ఇంకా సంపాదించి పోగేసి ఏం చెయ్యాలి అనే భావం కలిగేది. పరం పట్ల ధ్యాస కలిగేది. ఇప్పుడు ఎంత సంపాదించినా సంపాదనని మించి కొనదగ్గ వస్తువులూ, ఊరించే భౌతిక సుఖాలూ కనిపిస్తున్నాయి. పూర్వం మనుషులు ఒక ప్రాంతానికే పరిమితమై వుండే వాళ్ళు కనుక ఉన్న చోట స్థితి పరుడుగా గుర్తింపు పొందాక, జీవిక ప్రశాంతం గా సాగుతుందనే నమ్మకం కలిగాక …….మనస్థిమితం దొరికేది. ఇప్పుడీ గ్లోబలైజషన్ తర్వాత, కోట్లు గడించినా కొని సొంతం చేసుకోలేని వస్తువులు కనిపిస్తున్నాయి. అవి మార్కెట్లో కనిపిస్తూ ఊరిస్తున్నాయి! పూర్వం ఆడంబరాల ప్రదర్శన ని హీనం గా చూసేవారు. ఇప్పుడు ఎలా సంపాదించినా పర్వాలేదు. ఎంత డబ్బూ,స్టైలూ ఉంటే అంత గొప్ప!"

         "అదే మరి. కాలేజీలో చురుగ్గా, తెలివిగా, అందంగా వున్న అమ్మాయిగా మీనా అతనికి నచ్చింది. ప్రపోజ్ చేశాదు. పెళ్ళి చేసుకుని సొంతం చేసుకున్నాక దానితో సాన్నిహిత్యం పట్ల కోరికే పోయింది. అతని ఫొకస్ తనకి లేని వాటి మీదికి మళ్ళింది. అలా ఒక్కొక్కటే సంపాదించుకుంటూ కాలం గడిపేస్తున్నాడు..ఆ టీవీ కాబినెట్ సొరుగుల నిండా ఎన్ని డీవీడీలున్నాయో, పాటల సీడీలున్నాయో! ఎప్పుడో చూద్దామని అలా కొని పెడుతూ ఉంటాడు. విందామని, అనుభవిద్దామని ఎన్నో వస్తువులు అలా ఇంట్లో పోగేస్తూ ఉంటాడు. ఈ లోపు వాటిననుభవించే వయసు కరిగి పోతోంది. ఆ సంసార జీవితం అతనొకడిదే కాదు కదా.. తనిష్టమైనట్టు తను గడపడానికి? రెండో వ్యక్తి సంగతేమిటి ? " వసంత గొంతు లో బాధ సుళ్ళు తిరిగింది.

          "వసంతా! పులుసు దాచిన పుల్లమ్మ కథ జ్ఞాపకం వుందా?" వాతావరణం తేలిక పరచాలని అన్నాను.

         "ఏమో..గుర్తు లేదు" అంది.

         "ఒక పెద్ద ఉమ్మడి కుటుంబం ఉండేదిట వసంతా! ఎప్పుడో ఒకప్పుడు విడిపోక తప్పదని తెలిసిన కోడలు, విడిపోయాక వాడుకోవచ్చని ఏ రోజు కారోజు వంట చేసే సమయంలో కాస్త పప్పూ, పులుసూ, కూరా తీసి, ఎవరికీ కనపడని చోట పెద్ద గంగాళాలు పెట్టి వాటిలో దాచేదిట. కోరినట్టే కొన్నాళ్ళ తర్వాత విడిపోయార్ట. అప్పుడు  ఆ సంపదంతా వాడుకుందామని గంగాళాలు తెరిచి చూసిందిట.." అంటూ ఆగాను.

         వసంత ఏమీ మాట్లాడలేదు.ఆ చిరు వెలుగుల్లో అలోచనలో మునిగిన తన మొహంలో భావాలు సరిగా కనిపించలేదు.

        "వసంతా ! అప్పుడేమయిందో చెప్పు?"అన్నాను అల్లరి మేళవిస్తూ.

         కళ్ళెత్తి నావైపు చూస్తూ "చాల్లెండి..ఎవరికి తెలియదీ కథ?" రాని నవ్వు నవ్వుతూ, " అదే కదా నా బాధ. జీవితంలో సహజమైన శృంగారం, దాన్ని మించి ఆత్మీయ స్పర్శ , అవసరమైనపుడు నేనున్నాననే భరోసా, తోడు, ప్రేమని ప్రకటించే చేష్టలూ….ఇవి అవసరం అనిపిస్తాయి ప్రతి వ్యక్తి కీ. ఇవన్నీ అరకొరగానే దక్కాయి దానికి. మీ కథ లో లాగే అతను ఒక్కొక్కటే సంపాదించాక అన్నీ కలిపి ఎప్పుడో అనుభవిద్దామని అనుకుంటున్నాడేమో?"ఆమె నవ్వులో వేదన తో కూడిన నిరసన వ్యక్తమైంది.

          కొంత సేపు దిగులు గాలి మా చుట్టూ తిరుగాడింది.

          “నిన్న సంజు స్నానం చేస్తుంటే వాడి సెల్ ఫొన్లో మెస్సేజ్ వచ్చింది. ఏమిటా అని చూశా. ఎవరో పిల్లతో వీడి శృంగార సంభాషణలు. నువ్వు గమనించావో లేదో సంజూ, మంజూ ఇద్దరూ అస్తమానూ సెల్ ఫోన్లో ఎస్సెమెస్ లు టక్కూ టక్కూ టైపు చేస్తూనే ఉంటారు.

“చక్కగా పెళ్ళి చేసుకుని ఒకరితో ఒకరు మమేకమై జీవితం గడపాల్సిన దంపతులేమో రస హీనమైన జీవితం గడుపుతుంటే, ఎదిగే పిల్లలు పనికిమాలిన దృశ్యాల్ని చూసి తప్పుదారి పడుతున్నారు! పసి  పిల్లల మీదా, పండుటాకుల మీదా కూడా జరుగుతున్న అఘాయిత్యాలకి కారణం ఇలాంటి సినిమాలు కాదంటావా? వ్యక్తుల మధ్య అనురాగం ,స్నేహం అక్కరలేని పశు వాంఛని ఈ సినిమాలు చిత్రీకరిస్తున్నాయి. అవే సన్నివేశాలని తీసుకొచ్చి టీవీలు నట్టింట్లో పదే పదే చూపిస్తున్నాయి. సంజు, మంజూలే కాదు మన సొసైటీలో అనేక రకాల వృత్తుల్లో, వయసుల్లో వున్న వాళ్ళందరి గురించీ అలోచించు. సెక్స్ నేరాలు ఇంకా కొత్తగా ఎలా చెయ్యచ్చో  టీవీలూ, సినిమాలూ చూపిస్తుంటే అదంతా యువతకి ఎలాంటి ప్రేరణ నిస్తుంది?"

           “బాబోయ్ ఇంక ఆపండి బాబూ.. మన జీవితం చివరికొచ్చింది. ఈ ప్రవాహదిశని మార్చే శక్తి మనకి లేదు. ఎందుకొచ్చిన ఆవేశం?మన తరంలో వచ్చిన మార్పులు మన పెద్ద వాళ్ళకి నచ్చాయా? కావాలన్నా వద్దన్నా  మార్పు సహజం. దానికి తలవంచాల్సిందే" అంది.

         "అలా అంటే నేనొప్పుకోను. అన్ని మార్పులకీ తలవంచి స్వాగతించక్కర్లేదు. ఏదో ఒకటి చెయ్యాలి వసంతా. అదేదో సినిమాలో చెప్పినట్టు మన మనవలు, మన ‘వరాలు’! వాళ్ళకి మనింట్లోనే జన్మ నిచ్చింది మీనా. మన అనుభవజ్ఞానాన్ని మన పిల్లలక్కూడా ఉపయోగించలేకపోతే ఏం లాభం?”అన్నాను.

          "అదంత తేలిక కాదండీ.. తల్లి మాటనే లక్ష్య పెట్టని పిల్లలు మన మాట వింటారా? వాసు తనింటి విషయాల్లో మన జోక్యాన్ని సహిస్తాడా?"అంది వసంత నా మాట కొట్టిపారేస్తూ.

          " పిల్లలకి మిఠాయిలిష్టం, జంతికలిష్టం అంటూ చేతులూ కాళ్ళూ సలుపుతున్నా, వేసవి వేడికి తట్టుకుంటూ వంటింట్లో అన్ని రకాలు చేశావు. ఇప్పుడు మనం చెయ్యాల్సింది వాటికన్నా అవసరమైనది. తినగానే కరిగిపోయే మిఠాయిల కన్నా వాళ్ళ భవిష్యత్తుకి మనం వేయాల్సిన పునాదులు ముఖ్యం కాదా?" అన్నాను.

          "బలే దెబ్బ కొట్టారే ! ఇంక నేనేమంటాను? మీకంత నమ్మకం ఉంటే అంతకంటె కావల్సిందేమిటి? వాళ్ళ బాగు కన్నా నాకు మాత్రం ఏం కావాలి?.." అంది వసంత.

           మాట్లాడుతూనే  నిద్రలోకి జారుకున్నాం.

           చూస్తూండగానే పది రోజులు గడిచిపోయాయి.

          ఈ పది రోజుల్లో పిల్లలతో కొంత స్నేహం చెయ్యడానికీ, వాళ్ళ ఆసక్తులూ, అసంతృప్తులూ తెలుసుకుందుకు  ప్రయత్నిస్తూనే, వాళ్ళ పక్షాన నిలబడతాననే నమ్మకాన్ని వాళ్ళలో కలిగించగలిగాను. వాళ్ళతోపాటు రోజూ నేను కూడా స్విమింగ్ కి వెళుతూండడంతో  సెలవుల్లో ఒక రొటీన్ కి అలవాటు పడ్డారిద్దరూ.  ఇంటికి రాగానే వాళ్ళు విసిరి పారేసే వస్తువుల్ని ఒక్క మాటకూడా అనకుండా ఎక్కడి వక్కడ పెడుతూ మెల్లిగా వాళ్ళకి దగ్గరయ్యాను. వసంత వాళ్ళకిష్టమయ్యే టిఫిన్ లు చేసిపెడుతూ మళ్ళీ కొత్త అనుబంధాన్ని జాగ్రత్తగా నిర్మించుకుంటూ వచ్చింది. మీనా అంతరంగాన్ని తెలుసుకుంటూ, దాని మనసులోని భారం దింపుకుని ఊరట పొందడానికొక దారి వేసింది.

           మా ప్రయాణం దగ్గర పడింది. వచ్చేనెల్లో వసంత అరవయ్యో పుట్టిన రోజుకి మీనానీ, పిల్లల్నీ తీసుకురమ్మని వాసుని మరీ మరీ అడిగాను. పిల్లల్తో పుట్టింటికొచ్చి పదిరోజులుండి వెళ్ళమని అడిగితే, మీనా అతనికి కష్టమవుతుందనీ ‘ఇప్పుడే చూశాం కదా’అనీ, మళ్ళీ ఏడాది వచ్చినపుడు ఎక్కువ రోజులుంటాననీ, ఈ సారికి రెండు రోజులుండి వెళ్లిపోతామనీ అంది.

ఈ ప్రయాణం మా కోసమూ, తన కోసమూ కాదనీ, పిల్లలకోసమనీ చెప్పి ఒప్పించాను.

             మా రైలు ముందుకు కదులుతుంటే నలుగురూ చేతులూపుతూ నిలబడ్డారు.

          రైలు ఊపే ఉయ్యాలలో పక్క పరుచుకుని పడుకున్నాక, నా మనసులో ఊగిసలాడుతున్న ప్రణాళికకి  స్థిరమైన రూపం దొరికింది.            

                                                            * * *

                    (అట్లాంటా లో జరిగిన 12  వ ATA మహా సభల ప్రత్యేక సంచిక, జులై, 2012)